Nosił wilk razy kilka, póki mu się ucho nie urwie (25 lipca 2008)
2010-04-23 10:59:00
Każdy kiedyś głaskał psa. Truizm. No i się by wydawało, że sobaka i wołk to to samo. A się okazuje, że nie, bo wokalnie to jest różnica jak między Jaggerem i Lennonem. Różnica we frekwencji, zasięgu tonalnym i takich innych bzdurach. Poza tym wilk jest etnicznie poniekąd jak Celtowie. Tęsknotę taką wyraża jakąś sentymentalną. A pies - bardziej germańskie bydle, to przy nim takie raczej Modern Talking. No. Płytka poniżej powstała z inicjatywy amerykańskiego Natural History Magazine i opatrzona jest łądną przedmową w wykonaniu Roberta Reforda. W przypadku problemów z rozróżnieniem, Reford to ten z niskim wokalem, wydający krótkie dźwięki, wilki to te z dźwiękiem dłuższym i wyższym w skali. Inną różnicą jest też na przykład to, że Redford jest ryży i nie ma włosów na pysku, a wilki - nawet jeśli bywają ryże - to ich twarze są zarośnięte a ubarwieniu a'la Redford będzie towarzyszyć inne pod spodem wilka. Spód wilka to ta strona z łapami, a nie ta z uszami. Pamiętajcie. Utwory są i solowe i zespołowe, tytuły wskazują, że jest to koncept album. Więcej mówić nie ma sensu, niech wilki mówią za siebie. Indżoj. A i jeszcze jedno, co byście się nie pomylili:
Wolf - wilk
Marek Wolf - poszukiwany w Warszawie przestępca
Muzyka ludzi chujwiejakich (10 czerwca 2008)
2010-04-22 23:47:24
Ano właśnie. Z Baskami, bo o nich chodzi, sprawa jest ciężka. Nie do końca wiadomo skąd przyleźli i kiedy przyleźli, mają niepasujący do niczego około-kaukaski język, dziwnie duży udział grupy krwi 0 i Rh- (odpowiednio 50 i 35%), przy jednoczesnym praktycznym braku B (znaczy są mutanty), ruszają gałkami ocznymi inaczej niż ludzie, mają Basajauna (czyli prywatne, pirenejskie yeti), ich mitologię ominął patriarchat, czasem też podkładają bomby. Tacy trochę Ślązacy, tylko z bardziej ekstremalnymi tendencjami separatystycznymi. Ciekawi są też z tego względu, że byli tu przed najazdem ludów indoeuropejskich, nie dali się Iberoceltom, Rzymianom i Wizygotom (tak, to ci co słuchają Evanescence), co jest dowodem, że umieli się napierdalać, albo brać najeźdźców na litość. W IX wieku mieli niby nawet własne królestwo (Królestwo Pampeluny, później przemianowane na Kr. Nawarry), umierali w Guernice, wydali na świat tę świnię Ignacego Loyolę i Moryca Ravela.
Teraz trochę technicznie, więc możecie opuścić ten paragraf. Gdzieś - nie pomnę dokładnie - tuż przed Bachem, czyli w baroku, czyli pod koniec tzw. muzyki dawnej, ktoś, wkurwiony na ogólny burdel w notacjach muzycznych, wpadł na genialny pomysł stworzenia zapisu nutowego. Wkrótce wykrystalizowała się tzw. skala temperowana, czyli to, co znamy dzisiaj - 12 półtonów. I teraz nie trzeba być jakimś geniuszem zbrodni, żeby skumać, że postęp w takiej skali będzie półtonowy i stąd te ciemne, brudzące klawisze na fortepianie. No. I faktycznie można grać rzeczy co są pomiędzy, ale podstawową jednostką na której konstruuje się utwór muzyczny będzie jednak nieszczęsny półton. U Basków jest inaczej, bo ich skala (jak z notacją - nie wiem, pewnie mają własną mutantową) jest ćwierćtonowa, więc taki też jest postęp. Efektem są mniejsze interwały i poniekąd ściśnięte harmonie/melodie. Mówiąc po ludzku, różnice między dźwiękami są mniejsze, więc melodie bardziej subtelne. Kolejna sprawa, to śpiew. Metoda, jakiej używa bohater posta zwie się basa i polega na forsowaniu (przy użyciu klatki piersiowej nie przepony) wysokich tonów. Momentami da się też usłyszeć zaciąganie przypominające alikwotowy śpiew z okolic Azji Środkowej.
Warstwa liryczna też jest interesująca, bo ponieważ baskijskie podejście do muzyki ma efekt taki, że owa zyskuje właściwości medytacyjne, jest poetycka - i z punktu widzenia poetyki nie koncentruje się li tylko na frazowaniu (czyli układzie pozycyjnym wyrazów jako nośniku znaczenia), ale też na nieobojętnych semantycznie delikatnych zmianach kształtu wyrazów.
Ostatnia ciekawostka to fakt, że w muzyce baskijskiej używało się instrumentów bardzo podobnych do sitarów, jednak ani nazwy ani faktycznego kształtu takiego instrumentu nie udało się odtworzyć w sposób nie budzący kontrowersji, stąd na niniejszym albumie ów został zastąpiony israjem. Warto też zwrócić uwagę na kolejny wynalazek w postaci txalaparty ([tʃaˈlaparty]). Dziwem jest i instrument i jego nazwa, dająca pojęcie, do czego zdolny jest język Basków). Tak, czy inaczej muzyka dziwna, piękna, bardzo intensywna. Bardzo, bardzo polecam.
LINKI:
Achiary, Benat - 1988 - Arranoa (basque music) part.1
Achiary, Benat - 1988 - Arranoa (basque music) part.2
| « wróć | czytaj dalej » |