Odcinanie kuponów #5: Dizzee Rascal – Boy In Da Corner
2010-11-23 13:36:32
Dizzee Rascal Boy In Da Corner [2003; XL]
10/10
Jeśli te najważniejsze płyty mają mówić o świecie i prywatnej historii w sposób, który brutalnie zgwałci nasze dotychczasowe postrzeganie, jeżeli mają demolować przyzwyczajenia estetyczne i podgryzać uśpioną moralność, to stawiam „Boy In Da Corner” przeciwko całej dekadzie. Dizzee Rascal wraz ze sceną grime’ową dokumentował i interpretował wyspiarską codzienność w jej specyficznym momencie: Blairowskiej Cool Brytanii uwikłanej w późny kapitalizm, wojnę w Iraku, terroryzm i coraz bardziej kłujący w oczy dysonans pomiędzy wymuskanymi hasłami Partii Pracy a rzeczywistością, w której wciąż świetnie miały się pojęcia klas i różnic społecznych: począwszy od dostępu do szkolnictwa, przez służbę zdrowia, na zwykłych warunkach życiowych skończywszy (Paqo, imigrant arabski, jako brutalny symbol nowego wykluczonego). Rascal na tle tej wielkiej historii nasmarował swoją małą narrację osiemnastoletniego szczeniaka przerażonego przyspieszonym dorastaniem, zawieszonego w konstelacji paranoi i chodnikowej brawury, wplątanego za sprawą pochodzenia w scenerię policyjnych syren i łatwego dostępu do broni, nieletnich dziewuch z niechcianymi ciążami i osiedli definiujących tożsamość.
Grime nie istnieje bez kontekstu kilkunastoletniej tradycji rave’u, UK garage i jungle, pirackich stacji radiowych, przewrotów na peryferiach, sceny jednoczonej inspirującą fuzją narkotyków, technologii i pochodzenia. W „Boy In Da Corner” chodzi raczej o rodowód regionalny niż formalny, bardziej o wspólnotę akcentu niż starą jak świat recepturę MC plus bit. Dizzee Rascal od pierwszej sekundy „Sittin’ Here”, dokonując sonicznej inwazji szkieletowym bitem i kaskadą agresywnej, zjawiskowej technicznie i błyskotliwej lirycznie nawijki, stał się najbardziej radykalną ikoną generacji, która na całe dziesięciolecie odmieniła muzykę brytyjską. Generacji, która brzmiała, jakby nie miała nic do stracenia.
| « wróć | czytaj dalej » |