Musicspot.pl - muzyczna platforma blogowa

przejdź do bloga

jaceksobczynski

Jacek Sobczyński, Poznań, lat 25

Zawód:
Kontakt:	jack.sobczynski@gmail.com
O mnie:

Statystki:
Wpisy: 0
Komentarze użytkownika: 113
Wejść na bloga: 106735

Moje komentarze

03.08.2011

Jezu, 80 zł., nic to, najwyżej nie będę nic jadł i schudnę

03.08.2011

Maciek, cho na Actress, nie bądź sennym mieszczuchem

Ja czaję się na autograf na "Artystach, wariatach, anarchistach", zresztą na samą książkę też

A Bohrenem się tak nie smućcie, jakoś nie widzę ich w małym namiociku, może dlatego, że byłem na ich koncercie w ciemnym kinie i to dopiero było coś, już bardziej płaczę za dam funkiem

08.07.2011

spoko, ale mi raczej chodziło o nieuzasadnioną a powtarzającą się co roku napinkę na line-up

05.07.2011

hehe, podczas two door jadłem makaron z pktu 9, chromeo bardzo, bardzo dobre

05.07.2011

może po prostu scena była dla nich za duża

21.06.2011

Doskonale, muzycznie absolutnie bez chwili skuchy, koncert trwał blisko 2h, Jay skakał, kręcił pośladkami i cały czas czysto śpiewał, najlepiej wypadła chyba rozimprowizowana na kwadrans wersja "Love Foolosophy", "Cosmic Girl" zagrali w totalnie nowym, jazzowym aranżu, no i na finał mocne wykonanie "Deeper Underground", którego w sumie nigdy nie lubiłem. Z ciekawostek jeszcze absolutnie zajebisty beatboxer przed Planem B. Beatboxer zwie się Faith SFX, polecam!

20.06.2011

Ej, jaki świetny ten tekst o Laurie! Na Legię warto było iść dla Jamiro, nawet oglądanego z odległości kilkudziesięciu metrów i bez Mike'a na supporcie. third_ankle: myślałem o parodii jeszcze jednej osoby, ale lans na tego recenzenta jest już mocno passe

27.01.2011

Kuba@ super, w wolnej chwili chętnie posłucham

koniec jaj@ oj, nie polecam kolonii w Budapeszcie, w menu m.in. makaron z bitą śmietaną i kandyzowanymi wiśniami oraz doprawiona słuszną porcją cukru pomidorówka

27.01.2011

Kuba, DOKŁADNIE! Rok temu 16-letni lastowo-rymowy znajomy powiedział, że zazdrości mi dorastania w latach 90. - bo Pavement, Built To Spill itp. Był w niezłym szoku, kiedy wytłumaczyłem mu, że lata 90. to raczej "Coś optymistycznego" i przywoływana przez Ciebie Budka, z "Machiny" spoglądało na nas nie zasępione oblicze Malkmusa tylko ostrzyżona na chłopaka Anita Lipnicka a apostołami gitarowego grania byli nad Wisłą Rage Against The Machine.

22.12.2010

Oczy miał przeszklone, co tylko dodawało mu uroku.

Stary, widziałeś Muńka bez okularów?:>

20.12.2010

polać mu, słusznie prawi

18.12.2010

Niwea? No wreszcie ktoś docenił, internetowe dzieciaki najczęściej piszę "ZJEBANE NIE SŁUCHAŁEM"

18.12.2010

e, też fajne, ps. ja również szukam rękawiczek, tyle, że na 25

04.12.2010

ha, a już się bałem braku m83, choć ja dałbym zdecydowanie "you, appearing".

25.11.2010

odpowiem w najprostszy sposób: płyty, których słucham dla najczystszej przyjemności to te, które po prostu najbardziej mi się podobają, najmocniej trafiają w moje poczucie estetyki. podam Ci przykład: uważam "kid a" za album świetny, doceniam i w pełni rozumiem jego znaczenie dla rozwoju współczesnej muzyki rozrywkowej, ale gdybyś poprosił mnie o ułożenie listy moich najlepszych płyt rh, oczko wyżej ustawiłbym (uwaga, będzie kontrowersyjnie) "the bends". nie pytaj, dlaczego - czy poznałem ten album w sprzyjającym okresie, czy po prostu te dużo prostsze od tych z "kid a" piosenki bardziej trafiają w mój gust, nie wiem. grunt, że "the bends" słucham z większą przyjemnością niż "kid a". od razu uprzedzam, że potencjalna dostępność utworów nie ma dla mnie znaczenia - takiego np. basinskiego z "disintegration loops" słucham z niekłamaną przyjemnością, mimo, że dla wielu przejście przez wszystkie cztery części byłoby mniej przyjemne niż seans "świętej góry" jodorowsky'ego dla wychowanej na "klanie" gospodyni domowej. w grę wchodzą uczucia tak subiektywne, że trudno dostosować do nich jakąś miarę.

25.11.2010

aż chciałbym sparafrazować wieszcza i napisać, że ja tak o tym nie myślę, aby te kategorie były naiwne. bo i nie są. kuba, wytłumacz mi, co jest naiwnego w słuchaniu muzyki dla czystej przyjemności, bo ja nie mam pojęcia.

poza tym kompletnie nie rozumiem zarzutu o snobowanie się na słuchanie czegoś spoza kanonu. odkrywając takiego unaia jestem zadowolony, że mogę posłuchać czegoś mniej znanego, ale tak samo dobrego jak powszechnie lubiany luomo. co lepsze, oprócz tego przekazuję płytkę siedzącym w temacie znajomym i mówię: "posłuchaj, to jest naprawdę zajebiste". uwierz mi, że pierwiastek snobowania się na słuchanie mniej lub bardziej niszowych rzeczy jest mi obcy. naprawdę.

25.11.2010

wypierd: w największym skrócie konkluzja była następująca: porcys wykształcił sposób patrzenia na muzykę piszących tam ludzi, którzy mimo tego mają już na koncie sporo przesłuchanej muzyki z bardzo różnych półek.

kuba: "Rzecz sprowadza się raczej do przerostu pewności siebie, wyrażającego się w dysproporcji między przekonaniem o słuszności swoich poglądów a posiadaniem realnych, szerokich horyzontów, wiedzy, umiejętności prowadzenia dyskusji na przyzwoitym poziomie" - to w zasadzie zamyka temat, choć ja uporczywie trzymam się przy casusie szczerości. wybaczcie:>

25.11.2010

flora: dobra, to może ja spróbuję z innej flanki: nie bronię hipotetycznemu słuchaczowi fakultetu literatury rosyjskiej uwielbiania mistrza i małgorzaty czy wiśniowego sadu, ale dobrze byłoby, gdyby oprócz kanonu sięgał po suworowa czy akunina zamiast obudowywać się kokonem modnych i lubianych w jego środowisku pisarzy, pokrzykując ekstatycznie, że "to najlepsze książki świata! doznałem! nie ma już literatury po czechowie!". poszerzanie horyzontów wyrabia indywidualne, krytyczne oglądy.

proserek słusznie zauważyła, że dziś nie zamykamy się w jednym gatunku, czerpiąc z praktycznie każdego. często z braku czasu tylko kanoniczne dla danego genre tytuły. ja osobiście zajarawszy się daną rzeczą staram się zgłębić jej korzenie od podstaw. miałem tak z dubstepem, wychodząc od pierwszych części "dubstep allstars", miałem z minimalem, począwszy od hawtina. co więcej, im głębiej się grzebie, tym większa szansa na znalezienie materiału, który we własnym odczuciu jest w stanie przebić kanon. na przykład microhouse'owa płyta "a love moderne" bardzo mało znanego unaia spokojnie może mierzyć się z najlepszymi momentami luomo. dlatego jestem przeciwny zamykaniu się w małej, ale różnorodnej płytoteczce.

casus zbieżności gustów porcysa - ha, na ten temat bardzo fajną dyskusję stoczyli na facebooku krzysiek michalak i łukasz lubiatowski. nie uczestniczę w działaniach ani porcysa, ani screenagers, ale jeśli miałbym pobawić się w historyka z wyobraźnią: przed powstaniem obu portali były sobie grupy ludzi, którzy poznali się przez sympatię do tych samych gatunków muzyki, płyt czy kapel. potem założyli dwa serwisy i przez blisko dekadę starali się ogarniać rzeczy spoza swojego prywatnego kanonu. kiedy przyszło do podsumowania dekady, uwzględniono summę ich dziesięcioletnich zainteresowań, mając jednak poczucie, że całość została zbudowana na pewnym, mocnym i silnie zbieżnym dla całości fundamencie. dlatego pierwsze dychy dość mocno się pokrywają. proszę zauważyć, że młodsi stażem writerzy potrafią olać ten niepisany "kanon" przysłowiowym ciepłym moczem i zagłosować na zupełnie co innego - tu oczywiście przykład legendarnego top 100 magdy janickiej z porcysa.

25.11.2010

flora: nie, to nie jest wina recenzentów, od dawna dziennikarze z wielu dziedzin (od gier komputerowych po muzykę) posługują się poszczególnymi skalami, ale nigdzie indziej niż na forach indie nie spotykałem się z tak dziwaczną recepcją dowolnego dzieła, pod każdym kątem operującą retoryką liczbową. wokale na 8, mostek na 6.5, partia basu na 7.6, co nawiązuje to utworu tego samego artysty z czasów 8.3. no ludzie. sorry, ale nie kupuję takiego dyskursu. nie czuję też, abym kogokolwiek świdrował, jestem ciekaw, skąd bierze się ta zastanawiająca spójność gustów, subiektywnie podważając przy tym jej szczerość. czemu? to już wytłumaczyłem.

zarzut o czerstwości wożenia się pisaniem o muzyce też chyba trochę nietrafiony, parę postów wyżej pszemcio rozpoczął post od zarzutu przedstawienia problemu z pozycji recenzenta, ja odpowiedziałem, że nie jestem przez to zobligowany do stawiania się w pozycji mentora i tyle. recenzent to taki sam zawód jak piekarz czy leśniczy, nie widzę w nim nadzwyczajnego powodu do wożenia się.

kidej: spoko, pewnie nie jestem bajki 2.0, dla mnie takie słowne przerzucanie się garścią liczb i pojęć w większości dla wszystkich rozmówców niezrozumiałych jest po prostu sztuczne.

25.11.2010

flora: to, że młodzi słuchacze zamykają się w pitchforkowym getcie od biedy można zaakceptować, oczywiście, jeśli akceptujemy zamykanie się w jakimkolwiek getcie. ale trudno. to, że ktoś polecił komuś dana płytę - zrozumiałe, poza tym nigdzie nie zanegowałem tej kolei rzeczy, używając słów "jego" płyta, hej, w dobie 2.0 zjawisko "czyjegoś" zespołu jest naprawdę na wymarciu.

ale naprawdę coraz bardziej zastanawiam się nad istotą czystej przyjemności z słuchania muzyki, nie obudowanej tymi wszystkimi skroblami, miejscami w statystykach, wystawianiem gwiazdek na RYM. nie kumam myślenia "0.0 - 10.0" jako jedynego kryterium oceniania muzyki. ktoś ostatnio napisał na porcysie, że nie widzi płyt, którym miałby dać 9.0. kurwa, o co chodzi? akademickie dyskusje, czy płycie x należy się 8 czy 9 gwiazdek zastąpiły czystą radość z słuchania. absolutnie nie czepiam się samych recenzentów, po prostu odbiorcom ich tekstów zbyt łatwo przychodzi wkręcanie się w tygiel gwiazdek, punkcików, miejsc na listach i czego tam jeszcze bez zdrowego dystansu do muzyki, recenzji i kosmosu.

stąd mam wrażenie niezdrowej tendencji, jeśli piętnastu kolegów oceniło dany krążek na rym na 5, mnie nie wypada dać 3 (choć w gruncie rzeczy ta płyta wcale nie musi mi się podobać). to w tym a nie w poznawaniu tej samej muzyki widzę błąd. nie przyznaję sobie prawa do oceny oceniających, nie jestem szamanem, który umie nieomylnie zaglądać do myśli czytelników pfk, porcys czy scr, po prostu
czuję, że hajpy części czytelników nie są szczere. trochę zdarzyło mi się w życiu porozmawiać z tego typu ludźmi, stąd wnioski. i nie przypisuj mi proszę łatki nadętego nauczyciela, skoro cały czas się od tego odżegnuję. zdanie z "wożeniem się przez paranie się pisaniem o muzyce" jest chyba niepotrzebne.

pszemcio: oczywiście, ale kiedy tylko jest to możliwe, staram się podsuwać czytelnikowi płyty/zespoły pokrewne stylistycznie opisywanemu, przywoływać inspiracje etc. w śp. "pulpie" świetnym pomysłem był przypis "lubisz to? sięgnij po..." pod każdą recenzowaną płytą.

monolit TR: masz rację. z drugiej strony weźmy np. "brum" - tam recenzenci potrafili tak finezyjnie zjechać dany krążek, że aż chciało się go posłuchać:>

kidej: tak, ja też mam taką nadzieję. być może sporo do powiedzenia ma tu kwestia wieku. casus toro - mam wrażenie, że gdyby płyta była bezdyskusyjnie słaba, nikt z dziennikarzy by jej nie hajpował:>

25.11.2010

kuba: ależ ja właśnie między innymi myślałem o tej presji podczas pisania tekstu. nie rozumiem, dlaczego odbiór muzyki miałby być warunkowany jakąkolwiek presją. dla mnie osobiście jest to rzecz zbyt subiektywna, żeby móc samemu się oszukiwać. i dalej nie wierzę, żeby typy, było nie było, sporej grupy fanów indie tak bardzo się pokrywały. zerkam na dowolne forum i widzę, że z grupy ulubionych płyt większość wypisuje te same pozycje. sorry, dla mnie to nie jest szczere. mam nadzieję się mylić.

pszemcio: nie, absolutnie nie stawiam się w roli mentora, tylko dlatego, że zawodowo param się pisaniem o muzyce. absolutnie rozumiem, że ludzie mogą nie ogarniać ogromu dostępnej muzy. zresztą mnie samemu się to nie udaje. piję do faktu wmawiania sobie na siłę konkretnego gustu, wyznaczonego przez ulubiony portal. wiem, że to zjawisko istnieje. nie mam nic przeciwko, jeśli jest to gust w moim odczuciu dobry, ale nie podoba mi się, że tacy słuchacze dyskredytują w czambuł wartościowe rzeczy spoza kanonu, choć nie mają o nich zielonego pojęcia.

zamoichczasów: chyba mógłbym się podpisać pod Twoim postem.

24.11.2010

dzięki za pozytywne wpisy

wiecie, ja szczerze zazdroszczę średniozaawansowanym (copyright: kuba r) słuchaczom możliwości obcowania od małolata z pitchforkiem, sonic youth i takimi takimi. w 8 podstawówki/1 liceum posiadanie płyty "without you i'm nothing" albo "ok computer" to naprawdę był szczyt niezalu. tyle, że za szybko nabywaną wiedzą kryje się strach przed poszukiwaniami na własną rękę (mniejszy) i odwagą zanegowania zjawisk, "ogólnie" przyjętych za zajebiste. stąd zależność - jeśli ceniony krytyk X uzna płytę Y za swojego faworyta a kilkuset czytelników ślepo podąży za jego przykładem, wówczas wypadałoby, żeby też ją lubić?

dlatego z ciekawością słucham mniej lub bardziej młodszych ode mnie fanów indie, utrzymujących, że ich ukochane płyty to "kid a", "m&a" albo "spirit...". i od razu wyjaśniam - świetnie, to są naprawdę doskonałe wydawnictwa, ale nie wierzę, po prostu NIE WIERZĘ, żeby tysiącom słuchaczy tylko te krążki najmocniej kopały przysadkę mózgową, tylko one sprawiały największą przyjemność (co słusznie zauważył rysiek gawroński) i kojarzyły się z najlepszymi chwilami w życiu.

21.11.2010

ale koniec końców z 2000 weszły tylko trzy filmy, o tego wszystkie wyprodukowane w 1999. z 1990 na pierwszy rzut oka wrzuciłbym tylko "chłopców z ferajny", miejsce 15-16

19.11.2010

Goodfellas weszłoby w cuglach, ale premiera kinowa była w 1990 (brałem pod uwagę okres 1991 - 2000). Reszta Twoich typów super, oprócz Costnera i Trzech kolorów (nie jestem fanem). Księżniczki Mononoke nie widziałem.

15.11.2010

ooo, też jestem wielkim fanem Ghost World, propsy

1 2 3 4 5 z 5

Logowanie

» zarejestruj się!

Ostatnie komentarze

Ok. Rozumiem i zdaję...
billy_shears 0 2

wyczesywałem kołtuny...
gjon91 0 59

Nie wiem za jakimi...
gjon91 0 59

Nie wierz, że tego co...
gjon91 0 59

A tu przemiana z...
Zly_Dotyk 152 242