przejdź do bloga

Moje komentarze

26.09.2011
Tak, moja intencja była dokładnie taka jak wyłożył to Kuba.
21.08.2011
dziwne, to prawie tak jakbyśmy ułożyli zestawienia dwóch różnych artystów. Przy kilku numerach - choć znam płyty z których pochodzą - musiałem się zastanowić, o który utwór chodzi.
15.08.2011
zawsze mi się wydawało że "Something/Anything", "A Wizard, A True Star" i "Todd" to może być twoja bajka, więc czekam na ranking zwrotny, tu w komciach czy gdziekolwiek
14.08.2011
To i ja się podzielę:

15 Think About Me
14 Brown Eyes
13 You Make Lovin Fun
12 Go Your Own Way
11 What Makes You Think You're The One
09 Hold Me // Gypsy
08 Big Love
06 Sara // Tusk
05 Over And Over
04 Family Man
03 Secondhand News
02 Everywhere
01 Dreams

Raczej słabo znam "Mirage", a s/t traktuję - w zestawieniu z pozostałymi czterema albumami - zaledwie jako "solidny chleb razowy". "Warm Ways" załapałoby się na 16 miejscu.
21.06.2011
czy jestem jedyną osobą, której zęby zgrzytają przy refrenie "Babooshki"? :(
03.06.2011
ej, tam w poprzednim komentarzu zjadło mi serduszka po "Remedium". No ale wiadomo: chodziło o Miłość. O Miłość.
03.06.2011
Kuba się ze mną nie zgadza, ale ja twierdzę, że przynajmniej jeden album Maryli (nie zdradzę który, niech to poczeka do ficzeru) to jest 9/10, więc "nie po hitach ją poznacie". Choć oczywiście "Remedium"
03.06.2011
W postrzeganiu polskiej muzyki, nawet przez tych nieźle zorientowanych, często pokutują dwa mity (wiem to, bo sam nim byłem):
a) polski rock starał się heroicznie nawiązać do dokonań zachodnich (więc słuchajmy go i zgłębiajmy),
b) a w tym samym czasie polski pop był zjawiskiem zapóźnionym (lub inaczej: zdolni artyści z przyczyn ideologicznych wybierali rock, a na poletku popu pozostawały miernoty).

Przyglądanie się szczegółowi i OGÓŁOWI dyskografii postaci takich jak Rodowicz, Bem, Wodecki etc. pokazuje, że ten utrwalony obraz jest w znacznym stopniu niezgodny z prawdą. Przede wszystkim zaś ujawnia kompletną nieznajomość wewnętrznych praw polskiej muzyki POPULARNEJ w całym jej spektrum (a więc zarówno rock, pop, jazz i ich powiązania, crossovery itd.). Nie chcę mi się tu wchodzić w szczegóły, bo obszernie na ten temat wypowiemy się pewnie już niedługo, ale sygnalizuję, że przecież choćby ta nieszczęsna RODOWICZ jest (paradoksalnie) postacią dużo mniej rozpoznawalną na gruncie REPERTUARU, niż dziesiątki singlowych punkowych kapel z lat 80., które doczekały się omówień, reedycji itp. Także nam nie chodzi tu o rehabilitację "Czerwonego jak cegła" ani "Maryli Biesiadnej" (choć kto wie, może warto? nie chcę wyrokować w ciemno;), ale przybliżenie czytelnikowi utworów i ALBUMÓW, które NIGDY i NIGDZIE jak dotąd nie doczekały się należnego im uznania. A wierzcie mi, w archiwach artystów, których nigdy byście o to nie posądzali, kryją się rzeczy dziewiątkowe.
12.05.2011
kiedyś pokazałem Łukaszowi Błaszczykowi Remy'ego Shanda, a Błaszczyk patrząc na okładkę płyty stwierdził, że to jakaś kanadyjska wersja XAVIERA NAIDOO ;p I znów ludowa mądrość ("nie sądź po pozorach", "nie oceniaj po okładce" itd.) okazała się bezcenna. Na marginesie dodam, że moim prywatnym highlightem było "Burning Bridges".
19.11.2010
myślę, że cały mój ranking "most beloved, most overrated" świadczy o tym, że się nie znam ;) Bo przecież "Gorączka", "Nietykalni", "Las Vegas Parano" (!?) i "Siedem"... Choć jak pomyślę o tych filmach raz jeszcze... Nie, jednak się znam, zdecdyowanie ;)
15.11.2010
@Ranagazoo
"Kids" robi wrażenie, to bardzo pesymistyczny i smutny obraz. Problem w tym, że imo skrajnie jednowymiarowy, co go zbliża niebezpiecznie do kina (anty)moralizatorskiego.
28.08.2010
no tak, tak myślałem - tutaj też piosenkę promującą zrobił Cat Stevens (bardzo ładną zresztą). Ale akurat "Deep End" nie widziałem, choć to jeden z jego bardziej znanych i cenionych filmów.
03.08.2010
@mecz nam się przedłuży

to gramy w końcu?
23.07.2010
dwie kwestie mnie nurtują:

1) czy zasadne jest takie postawienie sprawy w tytule tekstu, jakby recenzentów i słuchaczy dzieliła bariera wiedzy, doświadczeń i gustu? Przecież - szczególnie w warunkach polskich - mówimy o sytuacji, w której writerzy rekrutują się wprost ze środowiska dla którego piszą; przeciętnego czytelnika od publikacji tekstu dzieli wysłanie jednego maila (przekaz podprogowy mode on: ZACHĘCAM DO WZIĘCIA UDZIAŁU W REKRUTACJI SCREENAGERS)itd., wiadomo o co chodzi.

Odnoszę wrażenie, że teza o rozminięciu się polityki serwisów z oczekiwaniami czytelników (dobrze rozumiem?) wynika z lektury krytycznych komentarzy pod tekstami kontrowersyjnymi bądź to z jednej strony (Marta o Madonnie jakiś rok temu), bądź z drugiej (Witek o Yeasayer w tym roku). Ale przecież te komentarze stanowią o zdaniu ledwie promila czytelników; oczywiście spora grupa ludzi odwiedzających Porca czy Scrn nie zabiera głosu w dyskusji, bo zwyczajnie nie ma ochoty, ale też nie można zakładać, że nie istnieje szeroka grupa czytelników którzy nawet jeśli nominalnej Madonny nie trawią (sic!), akceptują jej obecność w portalu z nagłówkiem "muzyka alternatywna" (sic!) i dobrze rozumieją, dlaczego się tam znalazła.

2) postulowałbym rozdzielenie w dyskusji "OCENIANIA jednego gatunku przez pryzmat drugiego" od "ANALIZY jednego poprzez...". O ile pierwsze jest niedopuszczalne - bo przy nieuniknionym recenzenckim subiektywizmie, stanowi zagranie nieuczciwe wobec czytelnika (tzn. zakładające, że jeśli czytelnik nie ma takiego gustu jak redaktor, to ma gust zły) - drugie jest więcej niż konieczne. Pamiętajmy, że 90% tej dyskusji dotyczy jednak zjawiska współczesnej kultury popularnej, która jakby pofragmentowana nie była, posiada wspólny fundament, a na gruncie muzyki, gdzieś w połowie lat 70. krytycy, słuchacze i muzycy bardzo wyraźnie dookreślili kierunek rozwoju tejże, jej estetyczny kanon i zasób możliwych odwołań i inspiracji (oczywiście i tu istnieje szereg zjawisk odrębnych vide ta prawdziwa awangarda - na której absolutnie się nie znam, więc nie pytajcie - ale one stanowią margines). Byłaby zatem błędem taka OPTYKA (yeah!), która marginalizuje analizę wzajemnych relacji tak między Les Savy Fav i Brandy, jak między The-Dreamem i dajmy na to Gottschingiem. Gdzies w tym wszystkim jest duch czasu, który na poziomie dziania się jest diabelnie trudny do rozpoznania (toteż najczęściej zaczynamy rozumieć go w retrospekcjach), ale właśnie próba złapania Zeitgeistu jest w tym wszystkim najbardziej emocjonująca.

A o jakości tekstu świadczy oczywiście poziom i intensywność dyskusji, którą wywołał. Szapo ba!
14.07.2010
Na marginesie: Tobe Hopper w momencie kręcenia "Teksańskiej Masakry" był wykładowcą akademickim. Przebijcie to!
05.06.2010
@lewar

"Życie powinno być jak filmy Wesa Andersona. Tak powinno wyglądać. Winniśmy postępować jak bohaterowie tych filmów."

Boże, uchowaj! Bohaterowie "TRT" zachowują się jakby byli na środkach uspokajających. Życie w tym stanie nie może być fajowe.
03.06.2010
wow, z barrym lyndonem? W życiu by mi to nie przyszło na myśl. Choć film Kubricka oglądałem lata temu, więc kto wie?
25.05.2010
i jeszcze a propos DP ad '96: mostek "Loosen My Strings", który się zaczyna na poziomie 1:30 to jedna z lepszych rzeczy pod którą ten niemodny zespół się podpisał

http://www.youtube.com/watch?v=a93fWy941VA
25.05.2010
"Purpendicular" (lol) to bodaj jedyny album DP po powrocie, który się od początku do końca broni. Łzawa balladka (z notowania wyżej) wcale nie jest tak łzawa, jakieś funkowe wtręty, trochę fajnego pub-rocka, trochę rozmarzonego folku. Tak to pamiętam sprzed lat, może nawet sobie zweryfikuję.
21.05.2010
co do psychologicznej studni, to stawiałbym jednak na "Manhattan"
12.05.2010
jeśli komiks - którego nie czytałem jest fajniejszy od filmu - to świetnie, chętnie sięgnę. Natomiast imo nie muszę porównywać obu utworów - pod tym względem jestem akurat zwolennikiem skrajnej swobody twórcy adaptacji, jej autonomii etc. Więc nie muszę być hejterem komiksu, żeby podobał mi się film i odwrotnie.

A co do "Kóz" - próby filozofowania nad wojną są tylko drobnostką w obliczu formalnego zła tego filmu. Kiedy piszę, że nic nie wynika z poszczególnych scen nie mam na myśli wysoce inteletualnych treści, tylko to, że one nie skutkują żadną pointą na poziomie akcji, fabuły, dramatyzmu itd. Weźmy zupełnie randomowy epizod z Robertem Patrickiem i Mahmudem - jeśli jego jedyną rolą jest pokazanie, że Amerykanie w Iraku byli/są skurwielami, to ręce opadają na retorykę tych lotów. Jeśli ma on charakter wyłącznie rozrywkowy - to zupełnie zawodzi. Jeśli w jakiś sposób wpływa na fabułę (oprócz tego, że wydłuża krótki film), to ja czegoś nie zrozumiałem.

Albo wątek ciosu Dam-Funk ("huehuerehue") - po co?! Zabawne? Nie. Wpływa na los bohaterów? Nie. Zwiększa dramatyzm? Nie.

Można by wymieniać i wymieniać. Ale jednym słowem: imo kompletna porażka warsztatowa. Scenariusz wydaje się złożony z samych schematów, a żarty wywołują ledwie uśmiech (come on! Spacey, Bridges, Clooney - jedni z najzabawniejszych ludzi na planecie, a widz się nie śmieje!)
12.05.2010
nie rozumiem, poważnie. Czemu miałbym się nią nie posłużyć?
12.05.2010
nie trzeba chyba czytać "Draculi", żeby docenić film Coppoli pod tym samym tytułem?
08.05.2010
Ejże, Martu, OCZYWIŚCIE, że dam się przekonać. Gdyby było inaczej, w ogóle nie wdawałbym się w polemikę, bo i po co?

Trochę zagalopowałem się w stwierdzeniu, że twórczość Gagi jest wyzuta z niuansów - to rzecz jasna nadużycie (twoje uwagi do szczegółów klipu "Telephone" ważne w tym kontekście), natomiast całokształt naprawdę nie wydaje mi się uderzać powyżej przeciętnej (na zasadzie: w ostatnim filmie Polańskiego, począwszy od klasycznie intrygującego początku, jest sporo doskonałych scen, ALE one nie składają się na zadowalający efekt końcowy). Żeby już nie przedłużać, rzucę tylko hasłowo moje wątpliwości co do klipu "Telephone": sztampowe, liniowe prowadzenie akcji (zwłaszcza pierwsze 3 minuty), przewidywalność "fabuły", brak MacGuffina (http://en.wikipedia.org/wiki/MacGuffin) --> widz nie jest zainteresowany zakończeniem itd. na konwencjonalnym potraktowaniu medium teledysku skończywszy (no bo czas trwania nie jest żadną innowacją imo).
07.05.2010
@Marta

Po pierwsze, wciąż mam wrażenie, że w przypadku Gagi mówimy jednak o postaci muzyka (nowa piosenka jest pretekstem do nowego teledysku/stroju/makijażu, a nie odwrotnie) i też jest - przynajmniej w moim przypadku (a chcę tu niejako uchodzić za randomowego odbiorcę Gagi; coś tam podpatrzę w TV, coś usłyszę w radiu) - elementem jej twórczości, z którym stykam się najczęściej.

Po drugie, spektakl Gagi wcale nie wydaje mi się tak doskonale zrealizowany tzn. nie wcześniej wspomniane zdjęcia Arakiego, ale teledysk "Telephone" skupia uwagę milionów. A ten teledysk (podobnie zresztą jak poprzednie, zwłaszcza "Bad Romance") to jest imo podlana dolarami przeciętnizna (pani trafia do więzienia, pani wychodzi z więzienia, pani zabija gości baru, a najbardziej efektownym składnikiem wizualnym jest "Pussy Wagon", który zabawny był 5 lat temu; albo: pani uprawia taniec synchroniczny przed swoim kochankiem i... już)

I podobnie wizerunek: raz, że jest dużo bardziej kompromisowy niż mógłby być (Germanotta brzydka jest naturalnie; ona zamiast eksponować swoje braki stara się je ukryć przecież! W "Bad Romance" miejscami można by nawet zaryzykowac stwierdzenie, że wygląda nieźle), także to co ty nazywasz turpizmem, dla mnie jest niczym więcej jak kiczem i to niewybrednym, niczym nie spointowanym (choć akurat nad tym ostatnim zarzutem musiałbym się zastanowić). Gaga nie oswaja masowego odbiorcy z wartościami kontrkulturowymi, jakoś tam doniosłymi, niewygodnymi - raczej popycha do granic "ekspresji" (ale nie granic znaczeniowych) estetykę, którą w popkulturze znamy od lat. Dlatego też piszę, że nic z tego nie wynika, bo masowy słuchacz nie zinterpretuje jej postaci w sposób nowy (to byłoby wartościowe), ale po prostu stwierdzi, że wraz z Gagą - w układzie odniesienia ciągle tym samym - wolno więcej. To co ja dostrzegam w tym bezpośrednim przekazie Germanotty, to nie jest wartość pozytywna, ale stępianie wrażliwości - wmawianie ludziom, że "lepiej" oznacza "bardziej" (i mówię to ja - psycho-fan filmów Żuławskiego, histerycznej ekspresji i w ogóle przesady - ale przesady w służbie czegoś).

Oczywiście jest też przekaz META (i na tym poziomie Gaga faktycznie wydaje mi się interesująca - chodzi o sposób w jaki zrobiła karierę, że pomimo/dzięki estetyce campu zdobyła tak oddanych fanów etc.), ale tak jak wspomniałem wcześniej, wątpię by ten przekaz docierał do mas (zresztą jest on wtórny wobec nachalnej powłoki Gagi).

W ogóle jeszcze jedno skojarzenie: Gaga a Tarantino. Kiedyś bardzo próbowałem znaleźć u Tarantino jakieś sensy, wartości inne niż fajne dialogi i błyskotliwe aluzje - zresztą, broniłem go przed zarzutami o "zręczne rzemieślnictwo". Ale kiedy dłużej się zastanowić to faktycznie: te wszystkie elementy były tam for the sake of being. Zasadnicza różnica polega na tym, że Gaga przypomina bardziej Tarantino z "Bękartów wojny" niż "Pulp Fiction" tzn. z etapu kariery, na którym wyparował wszelki błysk, zniknęły wysublimowane dialogi, a elementy konstrukcji już dawno były ograne. Tak jak Tarantino został już tylko kicz i odwołania, tak Gaga z nie popartego niczym kiczu startuje.

I dlatego mija cel uwaga Błaszczyka, że stygmatyzuję twórcę zw. na niewyrobiony gust jego odbiorców. Problem Gagi nie polega na jej fanach, ale na tym, że jej produkt, niezależnie do jakich fanów by nie trafił, pozostaje przeciętny, pozbawiony niuansów i na dłuższą metę męczący.


1 2 z 2

Tagi

folk / country hip-hop / rap blues elektronika pop rock muzyka jazz world r’n’b / soul muzyka poważna
Logowanie
Zapamiętaj mnie
Bezpieczne logowanie (SSL)
Zapomniałem hasła
» zarejestruj się!
Najaktywniejsi blogerzy
» więcej użytkowników
Najczęściej komentowane

bugi i problemy
kuba_radkowski 4 52

Moje disco polowe początki
Zly_Dotyk 152 242

Recenzenci są z Marsa, a słuchacze z Wenus
martaslomka 10 43

Antyklasyka PL: Red Box
kubaambrozewski 12 98

Jesteśmy zespołem trochę autystycznym, czyli Indigo Tree w Lublinie
youthless 24 123

» więcej rankingów!
Ostatnie komentarze

Ok. Rozumiem i zdaję...
billy_shears 0 2

wyczesywałem kołtuny...
gjon91 0 59

Nie wiem za jakimi...
gjon91 0 59

Nie wierz, że tego co...
gjon91 0 59

A tu przemiana z...
Zly_Dotyk 152 242

 
Musicspot 2010. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Made by Blueprint