Nie jesteś zalogowany

Posty z kategorii: "pop"


eramusicgarden.pl

2010-11-16 01:12:17

Doglądam muzycznego ogrodu Ery, bo też kierunek w jakim serwis zmierza jest interesujący. Nazwiska - mniej lub bardziej - znane i lubiane odwalają dla naszej przyjemności niewdzięczną dziennikarską robotę.

Maciek Piasecki zgrzytając zębami posłuchał debiutanckiego krążka Warpaint - "The Fool" - wpisując go w rozlewający się po świecie "syndrom pierwszej płyty" (lol!). Piasecki utyskuje Trwalszy ślad w pamięci pozostawia jedynie całkiem niezły numer "Undertow", kojarzący się z mieszanką The xx i "Luki" Suzanne Vegi, kiedy akurat ów jak żaden inny na płycie jest odrabianiem lekcji z Nirvany - bas pomyka szlakiem "Rape Me", a mostek, z tą chwilą zawieszenia (What's the matter? / You hurt yourself?), to niemal cytat. W tym momencie warto przypomnieć o mocarnym tracku z zapoznawczej epki, czyli "Billie Holiday" ze śmiałym nawiązaniem do "My Guy". Piasecki EP "Exquisite Corpse" zna, ale woli "Elephants", które jego zdaniem mogło sugerować, że czeka nas płyta kusząco przesadzona, taneczna i straszna zarazem, podobna do cudownie dzikiej "Saint Dymphna" Gang Gang Dance". No, ja tak o tym nie myślę. "The Fool" to klimatyczny album (mnie mocno kojarzy się z "Total Life Forever" Foals), zapatrzony w (zachodzące nad nurtem chillwave) słońce, więc nieco chłodny (wycofanie wokali) i zarazem smutny - kompozycje się ledwo kleją, co niebezpiecznie widać w videosesji dla P4Ka (te speszony uśmiechy, kiedy kawałki zupełnie się rozjeżdżają). Ale Piasecki wie swoje - a proszę Pana bardzo! - podsumowując album [rzecz] "w sam raz do salonu z katalogu Ikei, jasnego, sterylnego i bez wyrazu". No właśnie nie - jej siła tkwi w niedopracowaniu, niesileniu się na rockerkę, operowaniu brzmieniem, które, owszem!, częściowo tuszuje warsztatowe braki, ale które jest taśmą klejąca wciągającego pejzażu, który podoba się bardziej z każdym kolejnym odsłuchem. Niczym przestronne hale Ikei, coraz nam bliższe z każdą kolejną wizytą i pulpecikiem zapitym gruszkowym ciderem.

Małgorzata Halber z kolei męczy się dla nas na koncertach. O spotkaniu z Yeasayer napisała Super nie było, dodając Przez godzinę z kawałkiem stałam czekając aż coś poczuję. No ale jak było pytam się? Choć wiem dobrze, bo też tam byłem. Red. Halber Czułam się jakbym obserwowała koncert Kula Shaker na zmianę ze Stomp, bo playlista dobrana była według znanej dyskotekowej zasady szybki-wolny. Nawet jeżeli to niepokoją mnie przywołane zespoły. O co cho? Yeasayer mają dwóch wokalistów i dwie temperatury emocjonalne: Anand Wilder, Hindus w piżamie, śpiewa w utworach o charakterze etno-elektroniczno-balladowym (czyli Kula Shaker), natomiast Chris Keating, z neurozą w głosie, jest chyba jedynym elementem ludzkim w tym profesjonalnym dance-indie-psychodelicznym kolektywie. Ale i on wiedział, w którym momencie przekręcić gałkę sekwencera, żeby uzyskać ten pożądany efekt energii. Nawet jeżeli, to gdzie choć kilka słów uwagi dla potężnego (żołnierska sylwetka i fryz) oraz zdolnego (solówki na bezprogowym basie, idealne chórki) basisty? Ale wiadomo, każdemu jego porno. W końcu, podobało się czy nie? Zagrali utwory znane i lubiane. (...) Ale co z tego, skoro zabrakło w tym wszystkim po prostu duszy. Mocne słowa jak na..., ale nieważne. Ja akurat nie odmawiam im duszy, ani zaangażowania. Podczas pierwszego koncertu jaki widziałem Keating pół koncertu grał z mocno krwawiącą ręką, podczas trzeciego zaliczył na wstępie niebezpiecznie wyglądający upadek ze sceny, ale przez dalsze 1h30min dawał z siebie wszystko wijąc się po scenie niepomny bolesnego początku. W Palladium też w miejscu nie stał. Może to miała być muzyka do tańczenia? Nie wiem, ja czułam się jakbym zjadła bułkę z plastiku. Zdrowia życze, bo doświadczenie koncerctu Niny Nastasii również naznaczyły red. Halber żołądkowe problemy - To wszystko było bardzo piękne, ale czułam się pod koniec jak gęś tuczona na foie gras tym "bardzo piękne" i bolał mnie brzuch. To może na koniec przywołam kulinarną sytuację z pracy - kolega zbywa drugiego słowami "Sorry, nie mogę gadać, mam ogień z dupy", na co ten rezolutnie odpowiada "To nie trzeba było jeść ostrego". Pozdrawiam!

EDIT nr 25/11/10.

Puenta red. Halber: Ale tak naprawdę, to generalnie nie bardzo lubię chodzić na koncerty. Często jest za głośno, bolą mnie nogi, koncert się opóźnia. W domu, kiedy puszczam numery z komputera, sama mogę zdecydować, jaka będzie kolejność i ile będzie trwał set. I mam blisko do łóżka na after party. Czyli, nie, dziękuje? Live? Nie, dziękuję.


Biali Masajowie

2010-11-01 20:32:57

Oscar Wilde powiedział kiedyś „Talent pożycza, geniusz kradnie!”. Ira Wolf Tuton, basista i jeden z czterech wokalistów Yeasayer, powiedział z kolei „Po co kraść od jednego [artysty – przyp.ml.], skoro można kraść od dziesięciu naraz? W ten sposób odwracasz uwagę słuchaczy od faktu, że kradniesz”. Cwane, prawda?

Brzmi buńczucznie, pretensjonalnie, ale… i do bólu prawdziwie. Bo przecież powołując się na maksymę inżyniera Mamonia, najbardziej lubimy to, co już znamy. Cała sztuka zaś górnolotnie określana mianem procesu twórczego, sprowadza się do wyprodukowania wytworu (uwaga, beton alert!) świeżego, oryginalnego i intrygującego. I trzeba otwarcie przyznać, że Yeasayer na długogrającym debiucie „All Hour Cymbals” ta trudna (o tempora!) sztuka udała się zaskakująco dobrze.

Efekt? Kolesie, którzy od października zeszłego roku dorobili się dosłownie pięciu zdań w Wikipedii – nie żebym traktował długość wpisu do tejże jako wyznacznik czyjegokolwiek sukcesu – wylądowali w czołówce większości branżowych zestawień podsumowujących miniony rok. Ze szczególnym naciskiem na kategorie „rekomendacje” i „do zobaczenia na żywo”.

Bo też muzykę kwartetu z Brooklynu można śmiało zarekomendować nie tylko fanom kwaśnych wytworów Animal Collective czy hippisującej młodzieży spod znaku Akron/Family, ale i miłośnikom… Discovery Chanel. Ostrzegam, nie będzie to jednak sielska wyprawa na safari. Zamiast podglądać antylopy przy wodopoju lub podczas zalotów, trafimy w sam środek polowania stworzeń większych na mniejsze, weźmiemy udział w masajskich obrządach, a nawet staniemy się świadkiem konfliktu między afrykańskimi plemionami (vide posępny, nieco sabbathowy „Wait For The Wintertime”). A wszystko to dzięki zastosowaniu całego spektrum bębnów, grzechotek i innej maści przeszkadzajek, których nazwy są mi równie obce, jak ląd, z którego pochodzą. Powyższe instrumentarium wzbogacone o mnogość handclapów (choćby w gorącym pustynnym słońcem „Sunrise”) i oszczędne wejścia gitary nadaje muzyce Yeasayer wręcz organicznego charakteru, co w połączeniu z natchnionymi – przywodzącymi na myśl dokonania Grizzly Bear – chóralnymi partiami wokalnymi skutkuje dreszczami prawdziwych emocji. I mniejsza o to, czy uzyskane przez zespół brzmienie to przebłysk nieprzeciętnego zmysłu i talentu (sesja nagraniowa trwała pięć dni – Jack White dostaje pewnie wypieków z zazdrości) czy też efekt żmudnej, bo czteromiesięcznej dłubaniny w utworach. Ważne, że piosenki nie męczą nadpodażą pomysłów, zaskakują grą rytmem, a przede wszystkim niosą pewien przekaz, który nie sprowadza się do sercowych rozterek, ale troski o przyszłość planety (urzekające gitarową codą „Forgiveness” z przejmującym wersem „But my time will be your ruin”) i świadomości skończoności ludzkiej egzystencji (singlowy „2080”).

Bardziej niż muzyka Yeasayer intrygują tylko ich sceniczne występy, do których jak przyznaje Chris Keating (wokalista i multiinstrumentalista) przywiązują sporo uwagi. – Chcemy aby widownia zapamiętała nasz koncert. Mogą nas nienawidzić, naśmiewać się z naszego wyglądu, ale muszą wiedzieć, że wkładamy sporo czasu w opracowywanie scenariusza koncertu, tak aby uczynić go w jak największym stopniu jednocześnie rozrywkowym i emocjonującym – tłumaczy Keating, dodając przewrotnie After all, we make pop songs!

[Przytoczone wypowiedzi pochodzą odpowiednio ze stron houstonist.com i pastemagazine.com]



Tekst pisałem podczas pierwszych zimnych – stąd odważne operowanie ciepłymi skojarzeniami – tygodni 2008 r. na amerykańskiej ziemi. Tekst powstał, ale dotąd nie został wykorzystany – dziwne. /// Notka o zespole na Wiki zapewne już odpowiednia dłuższa. /// Picasa podpowiada mi, że załączone zdjęcie datowane jest na 8. lutego 2008 r., ale o ile niczego nie pochrzaniłem to koncert odbył się 10. lutego. Damn, chyba coś jednak pochrzaniłem. Anyway, zdjęcie pochodzi z koncertu w chicagowskiej Schubas Tavern – obok Yeasayer wystąpili MGMT. Ze względu na ogromne zainteresowanie publiczności zespoły wystąpiły tego wieczoru dwukrotnie. /// Następne spotkanie było znacznie przyjemniejsze – skąpana w słońcu główna scena festiwalu Lollapalooza. Entuzjazm publiczności wyraźnie osłabł – zapewne przez słońce. /// Całkiem niedawno – pierwszy weekend po tegorocznym Offie – ustrzeliłem Yeasayer w Pradze. Był to nieziemsko dobry koncert – kameralny klub, nietypowa scena, klimatyczne oświetlenie i hipnotyzująca setlista o czym zaświadcza wysłannik FURS. Wizyta w Palladium będzie miłą powtórką z rozrywki.


Mój brat aka The Whitest Boy Alive

2010-09-17 00:59:08

Mam brata, a nawet dwóch. Między każdym z nas jest dwa lata różnicy. Godna podziwu regularność - szczególnie, że urodziny mamy rozrzucone w okresie ledwie jednego miesiąca. Jestem środkowym dzieckiem. Takowe dzieci są zazwyczaj, tak gdzieś czytałem, obdarzone dyplomatycznym zmysłem - wieczne próby pogodzenia skrajnego rodzeństwa - i powinny studiować prawo. Może i prawda - jestem gadatliwy 'and that constitutes a good lawyer, right?', ale i skory do konfrontacji zarazem - vide wieczna rywalizacja ze starszym bratem.

Mówiąc "mój brat" mam zazwyczaj na myśli brata starszego. Nie żebym kochał młodszego mniej, ale to poniekąd naturalna konsekwencja ludzkiego spoglądania "do przodu" - na lepszych od siebie. Obecność drugiego brata zawsze zaznaczam epitetem młodszy. Bo trzeba się było o niego wiecznie troszczyć, choć dość szybko nauczył się sam dbać o siebie. Wciąż radzi sobie świetnie, a fizycznie wyraźnie góruje nad starszym rodzeństwem.

Mam brata - wiadomo, o którego chodzi - and he's the whitest boy alive (co znamienne, młodszy brat ma przyjemnie czekoladową karnację!). W sensie muzycznych upodobań - fan Roisin Murphy, Jamiroqaui, słuchacz Chilli Zet, który przeważnie świetnie odnajduje się na imprezach typu Free Form Festiwal czy Nowa Muzyka. No i jest autorem nazwy niniejszego serwisu. Oczywiście, że wybiera się na koncert Whitest Boy Alive! Bilet do Fabryki Trzciny nabył chyba jako jeden z pierwszych (btw dzień wcześnie chłopaki zagrają w poznańskim Eskulapie, a dzień później zaprezentują się w katowickiej Hipnozie).

I cieszy mnie to, bo też ekipa przesympatycznego Erlenda Øye to wyraźnie jego drużyna. Tak bardzo, że jeżeli tylko będzie mnie na to stać zabookuje mu ów zespół na wesele (na moim wystąpią Boban Marković Orchestra). Oczyma wyobraźni widzę muzyków w nieskazitelnie białych garniturach - buntowniczą naturę zdradzają jedynie niedbałe fryzury - na delikatnie oświetlonej scenie przygrywających dystyngowanym gościom. I parze młodej.

Dostrzegacie ów weselny potencjał TWBA? Muzyka taneczna (bardziej "Rules" niż "Dreams"), ale nie zabawowa - no fist pumps! (paniom nie pogniotą się szykowne kreacje, a panowie nie zbeszczeszczą drogich koszul podwijaniem rękawów). Liryczna, ale bardziej niż smutna, melancholijna, o wyraźnym ładunku emocjonalnym (bardziej "Dreams" niż "Rules"). Soundtrack na imprezę życia wprost idealny.

Na koncert w Fabryce Trzciny - serio, lokum na ten wieczór wręcz idealne - porzucę codzienny tiszirt na rzecz, wzorem brata, wyjściowej koszuli. Zamiast zwyczajowego piwka zamówię delikatny drink z palemką i przyjemnie przegibam następną godzinkę z ukochaną dziewczyną u boku.

PS. Czesław Mozil wyznał się mi kiedyś, że jako Tesco Value obstawiali wesela. Jeżeli TWBA nie wypali zwróce się do niego. Problemu nie będzie - jest sąsiadem mojego brata.
PS2. Płyt TWBA słucham wciąż w całości, więc nie mam specjalnych koncertowych życzeń, ale jak każdy wyczekuję "Golden Cage", "Fireworks", "Courage" czy dwupaku "High On The Heels"/"1517".
PS3. Stoliku z koszulkami nie zawiedź mnie!


The Commitments

2010-07-28 23:02:13

Wiedziony ciepłym wspomnieniem filmu Alana Parkera zakupiłem w cenie 3zł książkowy pierwowzór autorstwa Roddy'ego Doyle'a. Lektura była to krótka i niestety pozbawiona emocji, które pamiętam z kinowego seansu. Winą za to obarczam tłumacza. A imię jego Tomasz Bieroń. Jak podpowiada niezawodna Wiki, ów polski tłumacz z Krakowa, "zaczynał w latach 1991-93 od przewodników turystycznych". Sugeruję niniejszym by przy nich pozostał. Dlaczego?

BO #1
U Dublińczyków Bieronia słychać śląską gwarę. Zabieg odważny, zasadzający się na lepszej trasngresji robotniczego charakteru miasta, ale nieskuteczny - poza tymi drobnymi wtrąceniami krajobraz noweli jest wybitnie anglojęzyczny.

BO #2
Przekleństwa. Wierzę, że oryginał jest soczysty i bezpardonowy. Bieroń spiłował mu jednak pazury - młodzież klnie jakby 'chciała a nie mogła' i nawet ostrzejsze wymiany przypominają przepychanki przykutych do piaskownicy pełną pieluchą maluchów! Bieroń, "członie jeden!".

BO #3
Nieogarnięcie muzyczne. Pomijam czerstwe próby oddania ducha soulu poprzez wstukiwanie wszelkich "tru tu tu", "dum du du dum", itp. Może to akurat wina oryginału. Skoro jednak pan Bieroń zdecydował się nadać bohaterom polski sznyt to czemu a) nie ruszył tytułów ani lyricsów? (rzecz wydano w 2002 r.! a na końcu książki zamieszczono ANGIELSKIE podziękowanie firmom fonograficznym za udostępnienie tekstów piosenek!), b) z kluczowym dla historii słowem - soul - obchodzi się jak z nieszczęśliwym barbaryzmem, nagminnie unikając jego odmiany na rzecz bezpiecznego mianownika?

Z przykrością więc odradzam zapoznanie się z opisywanym tu wydaniem "The Commitments". Pozostańcie przy filmie lub oryginalnym wydaniu, które to też można nabyć za grosze. Co za rozczarowanie!


Top 5 Records: One Man, One Desire

2010-07-18 22:45:48

Janelle Monáe - The ArchAndroid
♫ Tightrope ft. Big Boi

Przybyła do nas z przyszłości, z 2719 r. Jest skazanym na wygnanie androidem, który wystąpi w roli mesjasza dla dzisiejszych robotów. A może tak naprawdę dla ludzi, którzy są traktowani jak roboty – dzieleni, segregowani, dyskryminowani? pyta Bartek Chaciński we wstępie artykułu "Kobiety na roboty" (Polityka) słusznie odczytując – trochę w duchu technokratycznego pesymizmu filmu "Gattaca: Szok przyszłości" – przytłaczającą przepychem i mnogością odniesień metaforę główną. Trud rozkminy zadał też sobie Łukasz Błaszczyk (screenagers.pl). Ode mnie drobny dopisek, it's a grower.

LCD Soundsystem - This Is Happening
♫ Pow Pow

Perfume Genius - Learning
♫ Mr. Peterson

Mike Hadreas i jego przejmujące - elegijny klimat utworów - rozliczenie z prywatnymi demonami, ale też pożegnanie - elegijny klimat utworów - z życiem, przed którym uciekł z Nowego Jorku do Seattle. Tłem dla gorzkiego wspominania przeszłości jest oszczędny, klawiszowy aranż, gdzieniegdzie podkoloryzowany nieco orkiestracyjną elektroniką. Wciągająca płyta! Nie tylko dla tęskniących za Sufjanem Stevensem.

Tallest Man on Earth - The wild Hunt
♫ Burden of Tomorrow

Samotny Szwed z gitarą byłby dla mnie parą. Szerzej już było, więc dodam tylko ze smutkiem, że na stałe w plejerce album nie zagościł. Zwalam to na upał i przesyt konwencją. Co nie zmienia faktu, że "The Wild Hunt" posłuchać trzeba.

Uffie - Sex Dreams and Denim Jeans
♫ Ricky

Oh you're a h&m? I'm paul smith, bitch! No, u mnie póki co stosunek marki pierwszej do drugiej wynosi co najmniej 5:1 (już słyszę śmiech Oskara Stelągowskiego). Co do płyty, wstydu nie ma - szału też, acz ze wszystkich zakładniczek auto-tune'a, Uffie jest najbardziej przekonująca. A, przypomniałem sobie, że widziałem dziewczu na koncercie w 2008 r. Pamiętam jedynie złote jak u Kylie majty. Przy podsumowaniu rocznym pamiętać o Uffie raczej nie będę.


The Thriller Diaries

2010-07-05 21:20:06

Zgodnie z zasadą 'Good copy, bady copy' każdy zły tekst polecony na blogu należy zrównoważyć dobrym, naprawdę godnym uwagi. Po humoresce z Polityki pora na soczyste dziennikarstwo - wait for it! - VANITY FAIR!

Nancy Griffin i jej wspomnienie z wizytu na planie zdjęciowym do uberteledysku "Thriller" wzbogacone o relację ze spotkania po latach z głownymi bohaterami tatmych wydarzeń.

Nawiązujac do dopisku pod żartobliwym wpisem przy okazji pierwszej rocznicy śmierci MJa, to kolejny tekst, który NALEŻY przeczytać, pełnokrwista historia artysty u progu nieziemskiej sławy, którego główną wartością jest pochylenie się nad tragedią Jacko-człowiekia. I seria pikantnych anegdot z planu i jego kulis.

[Obok prześwietnego tekstu Caitlin Moran mój kandydat do nagrody 'zagraniczny tekst roku'. Hands down!]


Hipster: Znaki szczególne

2010-07-05 20:54:40

Joanna Podgórska i jej "Nieuchwytny hipster" (polityka.pl).

Powyżej Robert Serek, redaktor naczelny polskiej wersji magazynu Vice (żródło: wp.pl)

[Do wymienionych przez autorkę cech charakterystycznych
dodać należy brak nazwiska. Na Zachodzie poszli o krok dalej.
Wszyscy zwracają się do siebie per 'dude' lub 'bro'.]


Sreineken

2010-07-01 11:58:13

Garść linków dla tych co nie jadą, bo nie chcą lub nie mogą.

Na 3voor12 sporo archiwalnych, ale i tegorocznych koncertów w świetnej jakości do obejrzenia - w puli m.in. Beach House, Florence and the Machine, Jonsi, Metric, Yeasayer.

Na bbc.co.uk dokument 'Glastonbury at 40: from Avalon to Jay-Z', zbierający do kupy motywy (osoby współtworzące imprezę) i motywiki (legendarne występy) z 28 dotychczasowych edycji festiwalu. Ponadto kilka - Gorillaz (!), Groove Armada The National, Willie Nelson (!!!) - zazwyczaj godzinnych koncertów streamuje brytyjska 'Czwórka'.

Tegoroczna edycja festiwalu była ponoć wyjątkowo udana - pogoda (nie padało!) + football (na Openerze nie będzie bo FIFA nie dała zgody; WTF?!) + 'otwarcie na pop' (taka figura retoryczna dla podkreślenia zwrotu ku mniej gitarowym dźwiękom). Highlighty - w tym z powalającego występu Gorillaz - do kupy zebrał Pitchfork.com. Relacje zdjęciowe ogarnęła natomiast Frota na fosiarze.blogspot.com.

A teraz humor/dowcipy:
- Vice paruje openerowiczów - zaczyn allsexfestivals.com?
- Wulffmorgenthaler sugeruje, że równie dobrze bawilibyśmy się bez muzyki, which is soooo true.


My teen crush

2010-06-29 00:08:30

Zaczyna się mocnym wyznaniem "The first time I fell in love it was with a man (...) he spoke to me: 'I had to phone someone, so I picked on you' " a kończy gorzkim, ale prostym on "3 July 1973, he dumped me". Kto? = David Bowie. Kogo? = Gary Kemp.

Gitarzysta Spandau Ballet w świeżo wydanej książce-wspomnieniu "I Know This Much: From Soho to Spandau" wspomina m.in. gorący romans z glamem. Świetna - For us, the swinging 60s had never happened; we were too busy watching telly - próbka do przeczytanie w serwisie guardian.co.uk.

Add to Wish List? - Yes, please.

Poniżej występ, o którym wciągająco rozpisuje się Kemp.


Wacko Jacko

2010-06-24 22:40:33

Przy okazji pierwszej, smutnej rocznicy - MJ na wesoło.

Raz: Cha'mone Mo Fo Selecta: Michael Jackson Special


Przesycone bezpardonowym humorem prawie-godzinne show, w którym Leigh Francis, the man behind Bo' Selecta!, z braku lepszego terminu 'wyżywa' się na pokręconym życiorysie Jacko. Szkoda czasu na pisanie. Just press play fuckers, cha'mone!

Dwaz: P.J. O'Rourke i jego głęboka analiza hymnu Live Aid, 'We Are The World' (zaczerpnięta z książki 'Give War A Chance')

We are the world (solipsism)
We are the children (average age near forty)
We are the ones to make a brighter day (unproven)
So let's start giving (logical inference supplied without argument)
There's a choice we're making (true, as far as it goes)
W're saving our own lives (absurd)
It's true we'll make a better day (see line 2 above)
Just you and me (statistically unlikely)

I konkluzja końcowa:

That's three palable untruths, two dubious assertions, nine uses of a first-person pronoun, not a single reference to trouble or anyone in it and no facts - the verse contains, literally, neither rhyme nor reason.

Simon Reynolds może się schować.

Trzyz: He's aaaalive!

Konsorcjum zarządzające prawami do klipów Jacko zarządziło - podczas prezentacji teledysków (w orginalnej formie, czyli epickie wersje) nie wolno nawiązywać do śmierci MJa. Żadne tribjuty i all-time-topy nie wchodzą w gre, stąd zwykły 'weekend z MJem' i ledwie przegląd największych przebojów. Zadziwiające, szczególnie w kontekście doniesień (via guardian.co.uk) o złotych dożynkach spadkobierców Jacko i domniemanej wielkości funduszu dla tragicznie osieroconych dzieci ($300 baniek na głowe czy coś, ale całość dostaną dopiero dobijając czterdziestki).

PS. Jeżeli chcecie na serio zmierzyć się z istotą i fenomenem Jacko zachęcam do nabycia ksiązki 'The Resistible Demise of Michael Jackson' (w roli głównego ogarniacza Mark 'k-punk' Fisher). Z rzeczy dostępnych on-line warto wyróżnić pisany na szybko, ale czuły i analityczny tekst Marka Richardsona z serwisu pitchfork.com.


Does the venue make the music?

2010-06-13 00:20:50

David Byrne does TED!

Obserwacje/ uwagi/ motywy, motywiki:
- mowa ciała!
- żart z Boba Dylana na 6:40
- zdefiniowanie 'arena rock' kawałkiem U2, co niby jakimś specjalnym zaskoczeniem nie jest, ale coś we mnie drgnęło
- obserwacja na 12:00 mooooocno spóźniona (ale może coś przegapiłem na blogu?)
- birds do it too!
- polityczny zwrot w finale to takie podszczypywanie Obamy, nie?
- a TO znacie?


Korporacje - kto ma rację?

2010-06-09 17:24:15

Thom Yorke: When the corporate industry dies it will be no great loss to the world. So don't tie yourself to the sinking ship because, believe me, it's sinking.
(via Pitchfork via BBC)

Will.i.am: I consider us [BEP - przyp. ml] a brand. (...) Here's our demographic. Here's the reach. Here's the potential. Here's how the consumer will benefit from the collaboration.
Randy Phillips, CEO, AEG Live: If will.i.am wasn't in music, he'd be the best ad executive on Madison Avenue!
(via Ziemia Niczyja via WSJ.com)

[Ja wiem, że Yorke bardziej czepia się przemysłu muzycznego, niż korporacji w ogóle, ale nie mogłem się powstrzymać przed zestawieniem jego wypowiedzi z opisem biznesowej praktyki will.i.ama]


Obejrzawszy [1]

2010-06-08 00:10:56

Ludzie, oglądajcie telewizję! Na P4K TV świetny dokument o "Hounds Of Love" Kate Bush - z łańcuszka gadających głów (dziennikarze) wybijają się muzykolog szczerze zafascynowany Kate (rozkminy na linii kompozycyjna prostota a technologia - pierwsze samplere i sekwencery) i jej perkusista (kilka konkretnych anegdot oddających muzyczny zmysł artystyki). Ciepły i wciągający obraz, który odkrył dla mnie drugą stronę tego klasycznego albumu. Nie czekajcie - oglądajcie.


Jon Lajoie - Pop Song

2010-06-06 23:43:38



Wowy:
- wejściowe credo, "girl im a sexual attractive man (and) that makes me a good artist",
- genialny masterplan, "wealthy men hired me to sing this song / that they wrote for me / they're investing (...)",
- rym "a million / plat- in - um",
- refren! ale serio, jak prawdziwe to jest to?!,
- rapowany mostek, "helps to get a small percentage of the urban music market",
- gay voice!,
- miłosne wystchnienie na finał, "girl i love you so much / i wish we could be together / unfortunately we can't".

Thats how it works in the pop music industry!


Caetano Veloso - Billie Jean

2010-05-28 15:41:44

Ej, Marta - wkleisz swój tekst o Jacko z Pulpa?


Come party with Gaga!

2010-05-23 22:15:14

"A total, total dude."

"Come party with Gaga" by Caitlin Moran.

[PO-LE-CAM! Świetne czytadło podane w równie świetnej formie. Odkładam kasę na bilety na polski koncert.]


The Hipsterati!

2010-05-18 18:29:48

Q: Are you a hipster?
A: That is not a question anyone would ever answer in the affirmative.

"The Hipsterati" by Bill Morris

DSC_0744.jpg

źródło: pitaparty.blogspot.com


Furyaz!

2010-05-17 16:07:47

Zaglądacie na portal (?) megarecenzje.pl? [Polski - ze wszelkimi wadami takiego przełożenia - odpowiednik metacritic.com] Nie? Mnie się zdarza. Zerknijcie na podstronę debiutu Furii Futrzaków - autorami 3 na 4 teksty są ludzie rekrutujący się ze środowiska fanzinów i serwisów niezależnych. Zerknijcie też na majspejsa FF, gdzie zespół zbiera "prasowe" doniesienia na swój temat. Wniosek? Zachwyt bandem jest jednostronny! A red. Sankowski (również bloger) przekonuje: - Bzdurą jest, że słuchacze nie chcą słuchać polskiej muzyki. (Pisemna rekapitulacja wypowiedzi dziennikarza dla radia Tokfm TU.) To może byś pan o takowej - pomijam dupne recenzje równie dupnych płyt jak No!No!No! (ale serio, co za suchar!) - dla zdrowej odmiany napisał, he?

[Rzucam się tylko po to, by podlinkować świetny klip FF do "Serca Robota" i sympatycznie "pokraczne" (stateczny drugi plan!) wykonanie "Brokatu" w Dzień Dobry TVN]

[W tytule wpisu nazwa pewnego - nieaktywnego chyba już - zespołu, w którym swego czasu bębniła koleżanka ze studiów o mocarnym nazwisku]

U W A G A    E D I T !

Jarek Szubrycht na łamach "Przekroju" odniósł się do debiut FF w telegraficznym podsumowaniu "Wiosenna sałatka polska".

Furia? Raczej egzaltacja (a). Jeśli to miał być pop, zbyt wiele smaczków odwraca uwagę od myśli przewodniej (b). A ta - jazzujące disco (c) w klimacie co lepszych rzeczy z epoki późnego Gierka plus futurystyczne brzmienia z komputera - warta jest zapamiętania.

Krótko ale treściwie, nie? I choć wydźwięk jest raczje pozytywny to pozwolę sobie wytknąć trzy nadużycia:
a) nie egzaltacja - bo ta niesie negatywne konotacje - a erudycja; gęsty jak miód sound, głębokie tło (produkcja!) pełne smaczków to raczej atuty nie wady,
b) bo pop to chamski bit i kanciaste pokrzykiwanie WHY DON'T YOU SUCK MY FUCKING DICK! ? ale serio, co to za przytyk jest w ogóle?
c) ja bym raczej powiedział "potańcówka" bo i lepiej - FF = styl i sznyt! - to koresponduje z klimatem a la poźny Gierek, a przede wszystkim bezpiecznie dystansuje się od ówczesnego kiczu wpisanego w soundtrack wszelkich dyskotek (btw właśnie, czemu disco a nie dyskoteka?).

Dodam tylko jeszcze, że na 10 opisanych płyt dwóm przyznano 5gwiazdek, pięciu po 4gwiazdki (w tym FF), a trzy albumy - "Miya" Jan Bo, "Punkt" Job Karma", "The Professional Blasphemy" Vulgar - zasłużyły zdaniem red. Szubrychta na 3gwiazdki (przywołałem te tytuły nie bez powodu!).


Ostry filozof? Kant!

2010-05-06 16:26:38

Przy okazji wnikliwej recenzji "Congratulations" MGMT autorstwa Kuby Ambrożewskiego (klik!) odważę się na drobny dopisek do zdania Pół świata przez dobry rok nuciło „Time To Pretend”, „Kids” i „Electric Feel”; i nadal nuci!

Bo czym innym jak nie tęsknotą za naiwnym obliczem MGMT tłumaczyc popularność (2,5 mln odsłon na youtube, gwałtowna krzywa wzrostu w serwisie last.fm) duetu Chiddy Bang, którego "Opposite Of Adults" (porcysowe 5.2, za przyjemny flow, mrgunięcie okiem do "Mo Money, Mo Problems") bezczelnie jedzie na obfitym samplu z "Kids", dla niepoznaki (lub gatunkowej klarowności) podbitego presetowym beatem - w ogóle całość podkładu to jakby robota jednego klawisza! Ale do klipu się za to przyłożyli.

No one wants to grow up. That was what I was feeling when I wrote the song—something universal that everybody can dig. When everything is youthful, everything is great. You don't have to worry about anything. That's the life. (songfacts.com)


The Wave Pictures

2010-05-04 17:47:00

Pisałem (entuzjastycznie) o nich w 2008 r.: "grają, bo lubią, dla frajdy waszej i naszej, bo dzięki muzyce, którą tworzą, która przynosi wielu sporo radości, mogli zamienić małomiasteczkową nudę na wielkomiejską dżunglę Londynu (przykra konieczność) i zawitać tam, gdzie dotąd wybierali się wyłącznie za sprawą telewizji, internetu, w marzeniach".

Pół roku później (z przykrością) odnotowałem twórczy zastój: "trudno mi zrozumieć brak chęci postawienia choć jednego kroku do przodu - a tak mamy dodatkowy zestaw nic nie wnoszących do wizerunku i sposobu postrzegania grupu piosene", konkludując smutno, że chyba "już z nich nic specjalnego nie wyrośnie".

Myliłem się? Niespecjalnie. Na pewno jednak niepotrzebnie zżymałem się na "wierność" macierzystej stylistyce.

O zespole i obu albumach przypomniał dzisiaj serwis Pitchfork.com w ciepłej recenzji Amy Granzin (to jedna z moich ulubionych wirterek). W (krzywdzącym) skrócie: 1) "Instant Coffee Baby" - keenly observed domestic tableaus, uniquely English perspectives on hubris and buffoonery, and ample insta-quotes, 2) "If You Leave It Alone" isn't as fun or immediate (as Instant Coffee Baby - przyp. ml).

Cieszy mnie ów fakt - to powiew wiatru w zmęczone żagle zespołu - oraz spójność moich i Amy wniosków.


Easy lover

2010-04-30 00:13:13

Podglądactwo (ang. people watching) to już oficjalnie a past time. Co odważniejsi wpisują to nawet w rubryce hobby i zainteresowania. Problem w tym, że ludziom nie wystarczy już, że są (p)o(d)glądani - muszą się całej reszcie ostentacyjnie wpieprzać w kadr, percepcje swoim jestestwem zaburzać. Częściej to przypadłość męska niż damska - w przypadku pierwszym raczej wizualna, a drugim dźwiękowa. Coraz powszechniejsza też wśród zwykłych chleba zjadaczy. Przykład? Proszę was bardzo.

Idzie takie metr-pięćdziesiąt faceta, ale jak idzie, całym sobą idzie. Tak jakby się nie mieścił w skórzanym przykurczu jaki mu zgotowała natura, a ten jego (wyimaginowany) cielesny nadmiar wylewa na Bogu ducha winnych bliźnich. Idzie więc, podskakuje próbując wybić się ponad przeciętność, przyspiesza niczym podpalony właśnie co zdobytym prawem jazdy uczniak, to zaraz zwalnia przestraszony osiągniętym pędem - małe to to, to się łatwo rozpędza. I tak wierzga sobą miast spokojnie i tempem dla zdrowia własnego i innych bezpiecznym z punktu A do B się przemieścić.

W muzyce jest podobnie. Małemu (wzrostowi) towarzyszy wielkie (ego, pretensje, ambicje).

Taki Phil Collins na przykład. Ledwo go zza perkusji widać, więc z bębnów przerzucił się na kotły co by bardziej swoją obecność zaakcentować. Parcie na pierwszy plan miał takie, że z Genesis najpierw wokalistę wygryzł (co im akurat na dobre wyszło), a potem zespołu nieprzeżartą resztkę porzucił skazując dawnych kolegów na nietrafione przystawki (Ray Wilson). No, a jak kolega (znany z Earth, Wind & Fire Philip Bailey) go - Collinsa, nie upojonego Poznaniem Wilsona - poprosił by mu debiucik („Chinese Wall", 3/5) wyprodukował to ten nie dość, że zabębnił to się jeszcze za mikrofon wbił (co akurat - znowu! - płycie wyszło na dobre). Wprawdzie splendor za „Easy Lover" spływa na Collinsa i Bailey'a po połowie - acz singiel podpisany był nazwiskiem drugiego z nich - to zdaje się, że więcej śmietanki spił ten pierwszy i gdyby nie jego facjata na okładce tegoż, to oszałamiającej kariery utwór by nie zrobił.

Co do piosenki - ta wymiata po całości! Epickie intro klawiszy (powracające również w mostku), tnący riff gitary (i takież też solo) oraz charakterystyczne dla Collinsa, nieco kartonowe, bębnienie. No i ten ich wokalny, słodko-gorzki dialog - tak jakby dwóch kumpli ostrzegało się wzajemnie przed toksycznym związkiem z kobietą niemożliwą do usidlenia, choć, podejrzewam, obaj chętnie by spłonęli w ogniu tej miłości. Klasyk!

Philip Bailey and Phil Collins - Easy Lover

[Chyba moja najbardziej blogowa notka sporządzona dla i opublikowana na Screenagers.pl, świetnie oddająca klimat poczytnego Jukebox'a - autorska refleksja, humorystyczna anegdotka puentowana muzyką LUB (częściej) mająca za punkt wyjścia utwór muzyczny. Tak czy siak, it's a win-win situation. Do "Easy lover" przekonała mnie moja kochająca dziewczyna, a stylem notki próbuję nawiązać do nerwowych felietonów Janusza Rudnickiego]

 


« wróć czytaj dalej »