Nie jesteś zalogowany

Jean rzeźbi na rzeźbach

2010-06-04 12:42:40


Wideło przypadkowe. ot, pomyliłem Skona z Infamisem. A skoro już pomyliłem, to też oczy nacieszcie.

 

Grać można na wszystkim. Na gitarze można grać, na klawiszu, na dzidziuridziu. Można na wodzie, jak niegdyś Aube, można na rwanej biblii, jak - o ile dobrze pamiętam - niejaki Infamis. Że komuś nie przyszło jeszcze do głowy zrobić muzy na bąkach, to się szczerze dziwię. Przyszło natomiast Harry'emu Bertoi, eleganckiemu włoskiemu gentlemanowi z fajką, żeby robić muzykę na owocach swojej pasji metaloplastycznej. O nim już na NJD było (KLIK!), śmiało się zapoznawajcie.

Z tym graniem na bąkach to swoją drogą przypomniało i pytanie, jakie zadał mi ostatnio kolega. Takie o charakterze quizu. "Wolałbyś zjeść kupę, czy wciągnąć bona?". Jak się okazało tylko jeden z naszych wspólnych kolegów nie wybrał bona. Ale wrócmy do graniu na dziwnych rzeczach...

 

000tinguely.jpg

Jean Tinguely (1925 - 1991) urodził się we Fryburgu. Był szwajcarskim rzeźbiarzem i malarzem. A to oznacza, że rzeźbił i malował, a także wpierdalał śmierdzący ser, którego pokaźne połacie zostawały mu na pomadowanych wąsach. Należał do ruchu nouveau realisme, czy jak kto woli neodadaizmu, bo owe były do siebie analogiczne. Podpisał nawet ichni manifest. O co chodziło?  Cytując za szybkopedią: "Głównym założeniem ruchu było eksponowanie fragmentów rzeczywistości, które miały wprost oddziaływać na emocje widza, a nie poprzez pryzmat wyobraźni artysty". W praktyce robili byle co ze śmieci. I tu by się nasza opowieść kończyła, bo każdy widział kiedyś śmieci, niektórzy z nas pewnie nawet nieraz grzebali w nich zarobkowo... gdyby nie to, że Tinguely ze śmieci robił rzeźby, a na rzeźbach robił noise. Tak właśnie.

J.Tinguely, Baluba III.jpg

 

Jak to każdy pieprzony lewak z Zachodu, w pracach wyśmiewał bezrefleksyjną kapitalistyczną nadprodukcję dóbr materialnych. Inaczej byłoby, gdyby miał w sklepach tylko ocet i musztardę.  Jego najbardziej znana praca to Homage to New York (1960). Rzeźba owa miała za zadanie dokonać aktu autodestrukcji w MoMie. Udało się połowicznie, bo zepsuła się w sposób nieprzewidziany i destrukcyjny akt zatrzymał się w połowie.

 

Tinguely_Safarilow2_AGADP_Paris432.jpg


Kolejne destrukcyjne przedsięwzięcie zakończyło się jednak sukcesem. I tak oto Study for an End of the World 2 (1962) pierdolnęło aż miło prosto w ryje widowni zebranej na pustyni tuż za opłotkami Las Vegas w Newadzie.

 

tools85tinguely.jpg

 

Ciekawostką a propos Tinguely'ego jest to, że doczekał się filmowego tribute'u. W Mickey One Arthura Penna, z Warrenem Beatty w roli głównej podobny mimowi artysta legitymuje się maszyną która, jak szwajcarski pierwowzór ma zdolność autodestrukcji. Ot, jak mówiłem: "od dobrobytu się w głowie pierdoli".
Rzućcie okiem na to, jak wygląda jego niebanalna sztuka w ruchu, bo da to wam przedsmak tego, czego należy oczekiwać po płycie. Wkrótce znów coś bardziej słuchalnego, a mianowicie bubblegumowe babskie składy, czyli teenybopperstwo z... Kanady. Póki co indżoj.

 

 

Jean Tinguely - Bascule VII

Komentarzy: 2 Nie dodano tagów

Ariel Pink z parafii p. w. św. Folka

2010-06-02 15:41:08

stratton,living waters.jpg


Kojarzycie folkowe diwy epoki hippisów? Jean Baez, Joni Mitchell, Vashti Bunyan? Z okazji katolickiego święta i tego że na Żoliborzu pierdylion tysięcy katoli beatyfikuje właśnie Popiełuszkę postanowiłem pójść za pirackim ciosem i wyłowić jeszcze jedną perełkę muzyki chrześcijańskiej, bardzo w klimacie wymienionych wyżej Pań. A robie to, bo założę się, że nawet w naszym katolickim w - ponoć - 98% kraju, więcej fanów muzyki potrafi wskazać piątkę zespołów satanistycznych, niż piątkę chrześcijańskich. Nawet wyjmując z tej pierwszej grupy Beatlesow i Stonesów, jak to ostatnio zasugerowało - bodajże - L'Osservatore Romano, przyznając, że puszczanie płyty od końca to zabieg raczej dla awangardzistów, niż szatanołapów.

Siostra Robin Stratton. Twarz piękna, jak u późnej Marianne Faithful, głos wysoki, jak plany astralne z których patrzą na nas aniołowie, gitara nonszalancka i z rzadkim biciem, jak u Keitha Richardsa, wreszcie okładka - ewidentnie wykonana mazakiem przez jedną z małoletnich owieczek z lokalnej parafii. Piosenki o bogu, postaciach biblijnych, muzyczna interpretacja listu do Efezjan. Stratton to dobrze działające ewangeliczno-folkowe combo, przed którym niejednemu kinder sataniście zmiękły pewnie nogi, a dusza wydarła się czortowi, by podążać w kierunku zielonych pastwisk, czy innych wzgórz nad Soliną.

Przekaz werbalny (patrz rewers okładki) też niebanalny. Siostra nie śpiewa "ot tak sobie". Nie. Jej śpiewanie rozerwane jest między plotyńskim ekstatycznym rozpłynięciem się w jedynym realnym podmiocie a etnicznymi teoriami, o tym, że artysta grając i śpiewając, sam staje się wykonywaną muzyką. Czyli niby po katolicku, a jednak rozkminka dzikich ludzi. Wszystko przy akompaniamencie Christiana, bo tak Stratton nazywa swoją gitarę. Heca, nie? Tym bardziej, że na lans.fm ilość odsłuchów siostrzyczki w momencie kiedy odpalałem album wynosiła 0. Chyba, że mam tagi spsute...

Kiedyś znajomy podczepił się pod jakiś oazowy camping i - ponoć - po zaskarbieniu sobie przychylności jednostek tymczasowo w nim zamieszkałych, poproszony o wykonianie jakiejś piosenki, niespodziewanie zagrał szlagier z refrenem:
"Sperma tryska
do ogniska
lubię, jak mnie laska
po ch*ju głaska",
czym wywołał nieliche poruszenie i eksplozję zachowań zgoła niechrześcijańskich, bo agresywnych. Bo oazowcy raczej nie lubią w muzyce awangardy. Nieważne czy muzycznej, czy lirycznej. Podobnie z wysoką jakością. Tej też nie lubią. Czy zatem Stratton to kolejny muzyczny kawał, kobieta z brodą, bezsensowna wrzuta by Paweł Waliński? Wszak na blogu takich pełno. Otóż nie. Owszem, kompozycjom siostrzyczki można odmówić polotu, skomplikowania (wszak Joanna Newsom to nie jest), a zarzucić choćby przaśność ex definitione tekstów... Ale nie da się im odmówić uroku. Tak samo jak jej wokalowi który - zupełnie szczerze - naprawdę mi się podoba. Ot delikatny folk, doskonały, jako tło. Vashti Bunyan to nie jest - proste - ale gdyby całość przekazu chrześcijańskiego była ubrana w takie piórka... kto wie - może w styczniu pisałbym na drzwiach kredą "NBA".

Tak, czy inaczej z czystym sercem można siostrzyczce Stratton poświęcić te 37 minut. Choć jeśli słuchać tego w nabożnym skupieniu, zapewne na długo przed czasem zacznie wiać nudą. A nuda to wiatr z piekła i czarci wynalazek - wiadomo. Indżoj. A, jeszcze jestem winien wytłumaczenie tytułu posta... Otóż na jednym z sajtów (NewsODrome chyba), gdzie szukałem info o tej płycie, jako "similiar album" znalazłem Before Today Pinka. Dlaczego? Jeden bóg, w osobach trzech, raczy to wiedzieć.

stratton back.jpg

 

Sister Robin Stratton - 1974 - Living Waters

Komentarzy: 6 Nie dodano tagów

Kapitan Jezus Hak, czyli ewangelia po piracku

2010-06-01 17:20:23

hook anchors awiegh front.jpg

 

Słabo nie jest. Choć oczywiście NIEJESTDOBRZE. Był już na tapecie ojciec Pat Berkery (KLIK!), który skutecznie ewangelizował po kwasie, ale czegoś takiego... Ojej, ojej. W ramach antycypacji jutrzejszego święta. Oczywiście kolejny post w temacie już jutro.
Niejaki Von Saum nie miał farta. Mając lat 17 nakurwiał sobie na motocyklu i zdarzył mu się wypadek. Nie byle jaki, bo stracił w nim rękę. Ale wiadomo - jak się ma oparcie w Chrystusie to i bez ręki idzie grać na flipperach. Niezrażony ograniczeniem pluralizmu kończyn, Von Saum spreparował sobie  hak i począł ewangelizować na piracką nutę. Serio. I tak oto nasz bohater, używając po temu jednookiej kukiełki zwanej Sharkey (która to z kolei naszego bohatera nazywa Tłuściochem) i dyskontując muzycznie swoją rodzinę, zabiera nas w ewangelizacyjny rejs. Że to kompletnie sensu nie ma, zdaje się nie dostrzegać, ale tym lepiej dla nas. Jak widać jego artystyczne dokonania docenia sam pułkownik Harland Sanders który jak przystało na southern belle z Kentucky od wielu lat na śmierć truje czarnuchów tłustą panierką. Bo w USA w KFC biali nie jadają. Białasów truje clown, nie pułkownik.


hook ships ahoy back.jpg

 

Muzycznie jest to oczywiście esencja wszelkiego zła. Nóż się w kieszeni otwiera i kiszka stolcowa (nie w kieszeni) kiedy słyszy się, jak Von Saum każe obrać kurs na niebo, albo napomina, że słowo boże jest ostrzejsze, niż jakikolwiek miecz. No, ale od takich właśnie płyt jest NIEJESTDOBRZE. I od wspierania pułkownika Sandersa w jego kulinarno-ku-klux-klanowej-krucjacie (czaicie jaka aliteracja?). Białe koszulki z KKKKK na przodzie i płonącym krzyżem wpisanym w hak na plecach niedługo w sprzedaży. Pierwsze sto osób, które je zamówi, dostanie dodatkowo białą spiczastą czapkę z podrobionym podpisem gen. Nathaniela Bedforda Forresta. Tak, właśnie tego, po którym imię odziedziczył Forrest Gump. Either way, płyta jest tak zła, że aż zła. Ktoś narzekał, że Merzbow albo Caroliner to niesłuchalny stuff. Tu mamy prościutkie wesołe chrześcijańskie szanty, a poziom niesłuchalności wykracza mocno poza ekipę z San Francisco, czy Akitę. Serio. Indżoj. Jak to mówią: "Pater noster, hakiem w mostek!"

 

Captain Hook & His Crew - 1976 - Anchors Aweigh!

Komentarzy: 2 Nie dodano tagów

Sraj się z tym folkiem!

2010-06-01 12:01:02

No i rozgorzała kłótnia o folku, niczym bloody demonic nocturnal battle on a bloody demonic nocturnal battlefield. Trza więc wykazać się jak Bron chęcią kompromisu i wąsem. Ale jak? Wąs mi nie rośnie, rośnie mi za to nieładny syf tuż pod nosem... Do Lomaxa i podobnych trza się odwołać. Ot co. Bo przede wszystkim pojęcie folk jakiego używa sie w dzisiejszych czasach jest z dupy. Wynika z historycznie usankcjonowanego przeinaczenia. Jakiego? A takiego...

Zgodnie z common sensem muzyka folkowa oznaczała ludową. Taki sens miało określenie folklore, ukute w 1846 roku przez brytyjskiego antykwariusza, Williama J. Thomsa. Nieinaczej myślał Lomax, pisząc o folku
, jako o ustnie przekazywanej muzyce pewnej społeczności. No oczywiście nie jest to jednoznaczne z "piosenką autorską" który to termin w języku polskim najbliżej bodaj stoi określenia "singer-songwriter". Bliżej określeniu temu do klimatów - nie przymierzając (coś ostatnio w ogóle nie przymierzam) - Open Folk, Trebunie Tutki czy inne podobne czortostwa. Czyli tak naprawdę oznaczać winien to co teraz znamy jako muzykę ethno. Ethno, ale nie world music, żeby z kolei nie popadać w new age.

No, ale stało się, wskutek Leadbellych, Guthriech i Watersów, którzy od lat 30 zaczęli kolejno przykrywać wartość grupową, społeczną, czyli folkową - swoją osobowością. Lata 50 i 60, kiedy wykluwał się paradygmat muzycznej gwiazdy i w końcu Dylan i... siup. Z folklore zrobił się nam folk singer, folk hero czy cokolwiek tam innego.

Nie trza antropologa by wiedzieć że Dylan zrobił większą karierę, niż zespół Shannon z Olsztyna. Kwestia, czy zasłużenie, jest oczywiście otwarta. Jednak z całą pewnością możemy rzec, że folk to dziś tyle, co pitu pitu na instrumencie drewnianym. Bo to nawet gitara nie musi być. Mogą być skrzypce, czy banjo. A skoro termin szeroki to i trza było już niedługo wprowadzać predykaty. Psych folk, prog folk, dark folk apocalyptic folk, neofolk, freak folk... Efekt jest taki, że mamy pierdolnik. Folkiem można nazwać wszystko od negro spirituals, po makedonsko devojce. Terminy są więc rozmyte, nieostre, a prawa do nich rości się używając ideologii zasiedzenia. I faktycznie miał rację Stig, że neofolk nie znaczy tyle, co francuski folk nouveau, czy po prostu "współczesny folk". Miał rację, że to raczej synonim apocalyptic folku czy, jak ja przywykłem mówić - dark folku. Ale znów: terminy chuja są warte. Postuluję więc miast nich używać określeń w stylu: Lube brzmi, jakby Dylan spotkał oddział pijanych bolszewików. Bo tu przynajmniej metafora może ucieszyć. Choć w powyższym przykładzie z Dylanem to kompletnie nie miała być metafora.

I wypadałoby coś zapostować przy okazji. Oczywiście folkowego. Niech więc będzie Jean Yves Tourbin. płyta z 1980 roku, szeroko pojęty prog-folk (no czekam, kto się przyczepi?). Gitarka, bongo sy użyte jak tabla, czasem skrzypki i harfa. A... koleś ma włosy na pudla i z ryja jest dziwny. Czy to go czyni freak folkowcem? Nie, to nie jest pytanie serio.

 

cover.jpg

 

Jean Yves Tourbin - 1980 - Gayan

Komentarzy: 6 Nie dodano tagów

Art brut, z gówna but #3, edycja bluegrassowa

2010-05-31 22:55:29

 

Znów się zbyt słuchalnie zrobiło. Tu piękne chorały, tam polski dęs... A przecież zupełnie nie o to w muzyce chodzi. Muzyka ma być ekspresją a ta oblicza przybierać może różne. Nie zawsze musi to być piosenka indie, nie zawsze musi to być w ogóle piosenka. Gdyby nie było takich panów jak - zupełnie nie przymierzając - Cage, Bertoia, Połomski (prawdziwe nazwisko Pająk), bylibyśmy skazani na fatalizm wyczerpanej na Wagnerze skali temperowanej, a jedyne odstępstwa od owej byłyby jak banany, sprowadzone z miejsc gdzie człowiek bywa biały tylko jak do wapna wpadnie.
Głupio swoją droga wpadać (nomen omen) w szkolny ton i dowodzić sensu i celowości eksperymentów z muzyczną formą i dźwiękiem samym w sobie. Średnio zorientowany w muzyce ancymon ma pi razy oko pojęcie, za co dziękować - znów nie przymierzając - Robertowi Moogowi, zjawisku muzyki industrialnej z lat 70, krautrockowi etc. I nie ma, że boli, nie można non stop nakurwiać turystycznej piosenki w postaci La Roux, czy innej Florence, bo to droga wprost do wtórnego analfabetyzmu. Melodia jest ważna, pop bywa fajny, ale należy czasem sobie głowę poddać jakiejś pożywnej obróbce. A to puścić se space jazz, a to ogarnąć Moondoga. Jak z mięśniami. Niećwiczone podlegają atrofii.
Ok. koniec przemowy ex cathedra. W dzisiejszym poście bardzo zgrabna propozycja na kilka chwil muzycznego masochizmu. A mianowicie założony w 1982 w San Francisco band, o wdzięcznej nazwie Caroliner. A konkretnie w przypadku tej płyty: Caroliner Rainbow Hernia Milk Queen. Co jest o tyle nieoczywiste, że kapela przed rokiem 1999 każdą płytę nagrywała pod ciut innym szyldem. Od Caroliner Rainbow Scrambled Egg Taken For a Wife (1993), po Caroliner Singing Bull of The 1800 Memorial Band (1996). Teraz zwą się bodaj Caroliner Rainbow Bluembiegh Treason of the Abyss.
Ale o co komą i dlaczego spuszczają się nad nimi krytycy z New Yorkera i podobnych?
A o to, że Caroliner stanowią mieszaninę industrialu, muzyki eksperymentalnej, noise'u i... bluegrassu. Do tego dochodzą cokolwiek absurdalne stroje jak na przykład kapelusz jednego z członków zespołu posiadający zdolność fotosyntezy. Tak, chodzi o żywą roślinę. Mamy więc absolutny dźwiękowy holocaust z pogranicza jazzu i industrialu podany z wykorzystaniem instrumentarium często stricte bluegrassowego. Efekt? Chaos zaprzężony w służbę quasi spirytystycznych transowych form. Wygląda to mniej więcej tak (i niech mi ktoś powie, że to nie jest czyste dobro):

 

Inspiracje wedle własnych słów znajdują w Spike'u Jonesie (nie Spike'u Jonze), Docku Boggsie (no, kto jest kozak i kojarzy bez googlowania?), Tiny Timie, Pendereckim i... wiadrze gwoździ zrzuconym ze schodów. I faktycznie ich muzyka to jedna wielka dekonstrukcja, choć celowa, zwykle formalnie zwarta ładnym zdrone'owanym basem, wokalami obejmującymi w sumie więcej oktaw niż klawiaturka od Steinwaya i niekontrolowanymi wytryskami banjo.
No, kto już się trochę ogarnął? Tak, tak, Caroliner to takie nowsze i bardziej noise'owe The Residents i ewidentnie podobny mają target, więc jak kto lubi skopać sobie głowę... chociaż raz na jakiś czas... za mamusię... Indżoj. Ja sobie tymczasem pooglądam tegoroczną Eurowizję, bo właśnie mi się zassała. Wszak to "jedyny wieczór który jednoczy w Europie 111 mln widzów".

 

149430441_faaf9fa0f5.jpg

 

Caroliner Rainbow Hernia Milk Queen - 1985 - Rear End Hernia Puppet Show

Komentarzy: 7 Nie dodano tagów

Moje disco polowe początki #2: dęs

2010-05-30 23:47:08

"Dęs, dęs, dęs, mój drogi
Tylko dęs dziś ma sens"

...jak widać tak niegdyś śpiewała największa polska wokalistka, Izabela Skrybant, która nota bene jest wdową po największym polskim muzyku ever, Zbigniewie Dziewiątkowskim. A dowodem, że śpiewać pani Iza umie jest choćby to, że formacja, w której się tym para, istnieje dokładnie tyle czasu ile The Rolling Stones. W epoce, kiedy ramy rocka i muzyki tanecznej są nieoczywiste, jak wartość artystyczna prac Igora Mitoraja, warto sięgać nie tylko do disco polo, ale i do innych parafiliii tanecznych, jakie występowały w Polandii w latach 90. A były one eleganckie jak stragany-szczęki, profesjonalne jak moje dziennikarstwo muzyczne i nowatorskie jak brona na wiecu PSLu. Co nie zmienia faktu, że w przeciwieństwie do wszelakich undergroundowych niezal-cudów ci ludzie sprzedawali swoje płyty. Bo wszak nie jest tajemnicą, że nakłady tak wspaniale sprzedających się Heyów... ba! Dody nawet to ułamek tego, co sprzedają Boysi.

Pamiętam popołudniowe pasma w telewizjach pokroju Polonia 1, czy Tele5, gdzie zaraz po tym jak na 1 kończył się Rower Błażeja, można było sobie polski dęs oglądać. Słuchać też, ale oglądać było przyjemniej. A potem nagle cisza. Do dziś się zastanawiam, gdzie się podziały polskie klony DJa Bobo i Mr President. Gdzie jesteś, zespole United? No gdzie? Gdzie? Gdzie nadwiślańscy pionierzy rave'u? Przypomnijmy sobie. Tym razem już niestety nie mam drugiego ojca, który grał eurodęs. Przepraszam. Indżoj.

 

1. La Strada - Zapisane w niebie (image Pani sakcjonuje nazwę. ona naprawdę wygląda jakby stała przy drodze)

 

2. D-Bomb Ciało ("ciało jej dla ciebie jest". rejony obyczajowe podobne jak poprzednio... i ten image chłopaków. ni to Blenders ni to holenderski eurodęs)


3. Thomas Love Song for Halina. W czasach, kiedy na zachodzie w klipach latało się rakietami, Tomek pokazywał, że można być gwiazdą dęsu w słabej koszulce z kołnierzykiem. Dyskotekowy everyman. Nie chcę już czekać, nie mam już nic do stracenia. Sama dobrze wiesz, jak podniecasz mnie... KULT!!

 

4. United Odejdź. Kto nie zna, ten nie kocha własnej matki. I jeszcze poproszę, żeby ktoś kumaty w teologii mi powiedział gdzie/kiedy/jak jest między bogiem, a niebem.


5. U & I Nie mów tak i nie.

 

6. Afterlife Hola Amigo. "Na ulicy tysiąc ciał. Ty je wszystkie chciałbyś, chciał"

 

7. United Landing on the Moon. Jedyna wersja z klipem jest z jakiegoś programu i trwa poniżej minuty, więc zbrodnią byłoby postować...

 

8. JamROse & Kasia Lessing - Do the Dance. Bez kompleksów. Zupełnie bez.


9. Kasia Lessing Szminka i tusz. Pod numerem mogą Państwo zgłaszać propozycje na teledysk tygodnia.

 

10. Mój faworyt. Od zawsze. Przychodzę dodo. Daniel Przychodzę co noc.

 

No i postanowiłem zapostować też to co w commentach. Taki ze mnie harcerz.

 

Cover Up - Zenek

 

MC Diva - Dziewczyna z St. Pauli (ktoś na youtubie sugerował, że podobne to tego rybaka, co wygrał rok temu Eurowizję... a St. Pauli znakiem, że jeździła na saksy do Hamburga)

Komentarzy: 12 Nie dodano tagów

Macedońska strzelba, czyli chorał meets industrial.

2010-05-28 16:23:44

Na Rekah Vavilonskih-Aporea1.jpg

 

Jugosławia. Kurort. Miejsce PRL-owskich seksturystycznych wojaży za butlę gazową. Kraj gdzie za Snickersa można było dostać samochód, a koniak marki Złoty Brzeg lał się strumieniami. To tam niejeden rodak poznawał smak pierwszej miłości, pierwszego dobrej jakości wina, czy pierwszego pawia po owym. I ja sam, czteroletnim gołowąsem będąc odnalazłem tam ponoć (starzy tak mówią - ja sam ni ch*ja nie pamiętam) niespełnienie kochania nie będąc kochanym i ból złamanego serca w cieniu winorośli. A działo się to w malowniczym miasteczku Ilok, tuż przy granicy z Węgrami. W miejscu gdzie Dunaj napierdala jak zły, a ludzie są (ok... byli) zawieszeni w czasie, jak inicjacja seksualna Jarosława Kaczyńskiego. Wspominam tak sobie brzęczące gdzieś w odmętach pamięci dźwięki kapeli, która przygrywała w trakcie biesiady w sadzie, życzliwość znajomych moich starych, dobre żarcie i (znów doświadczenie zapośrednione) złote loki mojej rzeczonej ukochanej. Dlaczego złote nie wiem do dziś, wszak ludzie w Jugosławii okopceni jak niejeden Turas.

Ale nie tylko seks turystyką i winoroślą stała titowska Jugosławia. Stała też dużą niezależną sceną muzyczną, na której działał choćby ruch Makedonska Streljba (Macedońska Zapora), której najbardziej znanym przedstawicielem była goth rockowa grupa Mizar. Jak Jugo nie tylko ruchaniem i chlaniem stało tak i Streljba nie skupiała tylko i wyłącznie gotów. Działały w niej wszelakiej maści zmroczniałe projekty jak na przykład Aporea, mająca w swym artystycznym statucie postulat łączenia przebogatej tradycji muzycznej Bałkanów z zachodnim awangardyzmem, konfrontowanie etniczno-kulturowego backgroundu z dosięgającym środkowo-wschodniej Europy postmodernizem, podlewanym kruchym modus vivendi związanym z socjologicznym przekrojem regionu.


Na Rekah Vavilonskih-Aporea2.jpg

Aporea była wieloosobowym kolektywem pod duchową opieką oj. Stefana Sandzakowskiego z Prawosławnego Kościoła Macedonii. Starali się "obudzić narodową duchowość w ramach ojczyzny pozbawionej terytorialnych i politycznych granic". Rdzeń kolektywu stanowili Goran Trajkoski Zoran Spasowski, Metody Zlatanow i Neven Culibrik. Otaczali się malarzami ikon, muzykami, kaligrafami, ale i prominentnymi aktywistami macedońskiej sceny post-punkowej i dziennikarzami muzycznymi. Debiutowali w 1986, organizując w Banialuce artystyczny happening poruszający teatykę oddziaływań na liniach: Wschód-Zachód i tradycja-nowoczesność. Jako grupa de facto performerska, a nie muzyczna Aporea istniałą do 1988 kiedy to przemieniła się w bardziej regularny zespół o nazwie Anastasia, którą możecie (choć nie sądzę) znać z fantastycznego soundtracku do filmu Milca Mancewskiego Before the Rain (1994).

No, ale co na samej płycie? Ano samo dobro. Zaledwie 19 minut nagrania to podróż do serca Macedonii jej oksymoronicznej wręcz tradycji na którą składają się kawałki kultury stariożytnej Grecji, Bizancjum, wpływów słowiańskich. I to jest muzyka mocno rytualna wiec nie tarapiri tatata. Z szacunkiem, tłuszczo. No genialne to jest no.


Aporea - 1988 - Na Rekah Vaviloskih (tak już poprawiłem)


 

Komentarzy: 1 Nie dodano tagów

Bawarski Darth Vader

2010-05-27 12:50:07

warning.jpg

 

"Jezu jak tu się nie bać,
gdy tak daleko do nieba
na filmach same potwory
wojny i nowotwory.
Złodzieje i włamywacze,
zboczeńcy i podpalacze" (słuchaczka Radia Maryja)


Istotnie. Jezu, jak tu się nie bać. Lata 80. Zimna wojna, ciepła wódka. Kończy się wyścig zbrojeń i amerykańsko-rosyjskie gwiezdne wojny. Mroczny cień śmierci w postaci Dartha Vadera unosi się w masowej wyobraźni jak brzydki zapach po kupie. Triumfy święci muzyka elektroniczna, co raz to w tym, czy innym songu wysyłając w kosmos rakiety, sigue sigue sputniki, flying saucer ataki. Niemiaszki też chcieli swoje nazistowskie paluchy wsadzić gdzieniegdzie. Baza Rammstein im nie wystarczała. Tylko jak tu co zrobić? Bundeswehra po wojnie nie miała prawa stacjonować poza krajem ojczystym, cały świat patrzył im na tłuste, brudne ręce. Trzeba było uciec się do działań pozafrontalnych, to jest spisku.

Jak wiadomo, Niemiec nadaje się do wszystkigo tylko nie do myślenia. I tak oto, w oparach sauerkrautu i kobiecego potu Niemaszki knuli. Zwali się Edgar Schnepper i Hans Muller i prawdopodobnie byli niedorozwinięci. W 1982 ukazała się ich debiutancki self-titled. Już po okładce widać było, że nie w kij pierdział i że Anakin ze Skywalkerów znalazł oto godnych następców. Zachwycił się nimi rezyser Wolfgang Becker - i to do tego stopnia, że kawałek Why Can Bodies Fly wylądował na scieżce dźwiękowej do Peggy hat Angst. Nie dziwota zresztą. Ja też mam angst jak ich słucham.

Jeńców nie brali, a ich lateksowe stroje jak znalazł pasowałyby nie tylko do wielkiego star destroyera, ale i do berlińskiego fetysz klubu. Zło to i niedobro. Skomasowane. Zobaczcie sami... teledysk mówi sam za siebie. Indżoj.

 

 

Warning - 1982 - Warning

Komentarzy: 4 Nie dodano tagów

Moje disco polowe początki

2010-05-21 12:26:46

 

Kto mnie zna, a wielu zna, wie, że mój stary grał w kapeli disco polo. To nie dziwne, bo w Białymstoku albo ktoś gra w kapeli disco polo, albo kradnie. Ściana wschodnia, nie ma wyboru. Z dwojga złego lepiej więc serce swe i talent manualny oddać muzie, niż doliniarstwu. Chyba...

Kapela zwała się Las Vegas i odniosła średniej klasy lokalny sukces lansując w lokalnej - poświęconej temu jakże szlachetnemu genre'owi - audycji singiel, który dotarł do 2 miejsca listy przebojów, ustępując tylko kultowemu przebojowi "Jolka Jolka" (w teledysku pogodynka TVP1, Marzena Słupkowska) zespołu Classic. A ten wszak był lokalną odpowiedzią na wysublimowane dźwięki Talking Heads, więc i przegrać z nimi nie wstyd.




Las Vegas mieli szyk i glam. W kasynie lokalnego hotelu Cristal zorganizowali sobie sesję zdjęciową. Czarne dżiny i czerwone koszule (żarówa). Pięści na wajchach automatów do gry mieli zaciśnięte dziarsko, jak dłoń na członku młodego masturbanta. I te miny. Triumf. Zwycięstwo. Przez tę chwilkę, siedząc na kasynianych stołkach mieli świat u stóp. Nic tam Final Countdown zespołu Europe, nic tam Puszek Okruszek Natalii Kukulskiej. Las Vegas miało mieć rząd dusz. Groupies, kokaina, szampan, brokat, prywatni fryzjerzy do codziennego poprawiania płetwy. Rzeczywistość zweryfikowała sytuację. Owszem, było jak w kasynie. Tercet włożył w swoją disco polową przygodę niemałe fundusze, a zysków zobaczył tyle, co Stevie Wonder swojej żony.

Ja jednak, młodym ancymonem będąc nasiąkałem dźwiękami piosenek o letnich miłościach, rozrywających serce rozstaniach, "strzelaniu (lasce) gola" jak się ją złapie oraz całym mnóstwie innych, jakże ważkich dla młodego człowieka tematów. No i obcowałem z VIPami! Sram na waszych indie rockowych celebrytów. Gośćmi w moim domu bywali Janusz Laskowski, Krzysztof Cieciuch (ex-Boys), Krzysztof "Blady" Bladowski z Casanovy, czy Robert Sasinkowsky (owszem, "y" - tak miał na wizytówce), lider zespołu Skaner.


Miłość do disco polo pozostała mi do dziś. Niejedna osoba widziała mnie, kiedy w chwili słabości (szczególnie alkoholowej) wdzięcznie i ze sznytem RnB nuciłem Lekcję Miłości Maxela, czy Zakochanego Klauna formacji Redox. A że na starość robię się sentymantalny, pomyślałem, że i ten wspaniały bastion muzyki etnicznej (no bo jakiej innej?) ocalę od zapomnienia. Przed wami subiektywne top 10 kultowych kawałków disco polo. Posłuchajcie i wczujcie się w Pawła Walińskiego. Lat 8. Indżoj.


10. Zenon Martyniuk, Sonet dla miłości (ostatnia wokaliza zawstydza Ellę Fitzgerald i Ninę Simone razem wzięte)



9. Akcent  Dziewczyna z klubu disco (z dedykacją dla wszystkich dziewcząt, które tańcowały w nieodżałowanej Jadłodajni)



8. Janusz Laskowski Świat nie wierzy łzom (bo i Bstoku można kawałek pooglądać, i w zestawieniu musi być więcej niż 1 ballada, no i urzeka mnie kontrast tekstu z klatkami przedstawiającymi głodujące afrykańskie dzieci)



7. KIS Lech Stawski Biała Mewa (bo to wszak był jeden z największych hitów gatunku, Stawski wygląda jak Wayne Hussey wnajlepszych latach The Mission UK, a mnie zabrakło 1 pomysłu...)



6. Zorka Czarownica (czyli New Order z Kuźnicy Podlaskiej)



5. Boys Figo Fago (nie wiem, czy Marcin Miller wie co znaczy "fag", ale... "czas by świnka nim zajęła się")



4. Casanova Nic i zero (Dowód, że by robić piękną muzykę nie trzeba być pięknym. Wystarczy mieć talent. "Blady" polskim Waitsem!)... ("ten gośc kiedyś mnie opierdolił w białce parczewskiej za to że psa oplułem. 6 lat wtedy miałem" - niejaki uldg1, komentarz z youtube'a)



3. Voyager Johny (proszę wsłuchać się w tekst refrenu)



2. Maxel Lekcja miłości (proszę wpatrzeć się w prolongowaną płetwę 1 członka bandu i seksiwy wąs drugiego)



1. Redox Zakochany klaun (on ma takie czułe serce...)


 

0. Mig Co ty mi dasz (bez komentarza)

 


OBIECAŁEM, TO OBIECAŁEM... pierwsza w historii premiera unreleased materiału disco polo. Sięgamy poziomu hip hopu i black metalu z nielegalami i rehami. Tworzymy historię... Indżoj.


Las Vegas - 2

Komentarzy: 52 Nie dodano tagów

Ufff aaach eeech grrr chrrrr srrrr

2010-05-17 18:26:08

818_500.jpg

 

Ufff.... robota była tytaniczna, ale proszę - oto zdecydowana wiekszość zawartości NIEJESTDOBRZE przeniesiona na Musicspota. Jak widać w kwestii bloga byłem onegdaj płodny niczym Henryk Pająk w kwestii książek dowodzących, że Żydzi są gorsi niż UFO i atom wzięte razem. Ale jak każdy miłośnik rpgów wie, kiedy zda sie jednego questa, dostaje się follow upa. Oczywiście jak się prereqi ma ogarnięte.


Od dzisiaj posty będą rzadsze. Jak kałomocz będą. Ale będę się starał o pewną dozę regularności. A jak sie nie uda to zacznę pić melisę. Już zresztą zacząłem wąchać dysk w poszukiwaniu wszelakich możliwych parafilii. Dręczy mnie jednakowoż pytanie pewne... Pisanie bloga to frajda. Nie muszę w tym celu mieć za sobą wszystkich możliwych środowisk, jak Marian Krzaklewski w 1997. Ale i tak miło byłoby wiedzieć, że i czy cokolwiek z tej jakby nie było - pokurwionej - muzy do kogoś trafia (tak, phishuję za komplementami). Bo pal szatan moje dyskusyjne poczucie humoru i takież same zdolności warsztatowe... Część z tej muzy - mimo, że egzotyczna - to naprawdę dobre gówno. A jeśli nie dobre, to na pewno ciekawe.


Zawsze byłem zwolennikiem tezy, że im cięższa w odbiorze muza i im bardziej boli, tym lepiej. Bez sraczy nie ma kołaczy. Horyzonty rozszerzają się boleśnie, o czym wie każdy, kto kiedykolwiek nosił stały aparat ortodontyczny. Wszystkiemu zaś z daleka przyświeca wcale nie takie oczywiste pytanie o granice sztuki, muzyki, tego co je konstytuuje, tego jakie są warunki konieczne, a jakie wystarczające, by takowa wystapiła. Weźcie sobie np ostatniego posta z muzyką "kolejową". Czy takie "konkrety" są sztuką? A jeśli nie, to na jakiej zasadzie jest nią "Different Trains" Reicha? Ja tam nie wiem, ale może jakiś mądrasek mi odpowie? Nie, pewnie nie.


Dobra, bo się robię jakiś pseudointelektualny. Nowe parafilie już wkrótce. Jak tylko uda mi się skończyć słuchać tej nowej Newsom, która - o ile lepsza w mojej opinii niż YS, o tyle równie przegadana i zdecydowanie za długa...


Żeby natomiast post nie był pusty jak moje życie psychiczne, uploaduję ekstraklasę polskiego industrialu, zespół Quodlibet (w remiksie), ze stajni By?emKobietąRecords: UŚMIECHNIJ SIĘ CIEPŁO

 

 

 

Komentarzy: 2 Nie dodano tagów

« wróć 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 czytaj dalej »